Przemysław Prekiel: Trudny rok Lewicy

Rok 2023 nie był dla Nowej Lewicy łatwy. Partia co prawda weszła do rządu, po 18 latach będzie współodpowiadać za państwo, wyłączając Lewicę Razem, straciła jednak pół miliona swoich wyborców, będąc najsłabszą formacją w szerokiej koalicji.

Dwucyfrowy wynik z 2019 r. był sukcesem Czarzastego, który przejmował partię będącą w rozsypce, z której uciekali ważni działacze, a jej jedyną mocną stroną byli lojalni członkowie z partyjnych dołów, którzy pamiętali potęgę SLD z początku XXI wieku. Obecny wicemarszałek Sejmu dobrze zdawał sobie sprawę ze zmieniającej się struktury elektoratu własnej formacji, która ze względów biologicznych odchodziła na wieczną wartę.

Czytaj więcej

Polityka

Włodzimierz Czarzasty: Media publiczne chcemy przejąć zgodnie z prawem

- Absolutnie to jest zły pomysł - powiedział współprzewodniczący Nowej Lewicy Włodzimierz Czarzasty, odnosząc się do propozycji, by jeden kanał Telewizji Polskiej "oddać" pod kontrolę obecnej opozycji, czyli PiS-u.

Kręte drogi

Włodzimierz Czarzasty, jak na pragmatyka przystało, przystał na sojusz z młodymi gniewnymi, czyli dawną partią Razem, choć w przeszłości nie brakowało między formacjami złośliwości, przypominając historyczny spór SDKPiL a PPS. Była to w zasadzie transakcja wiązana. Stare SLD zyskało wigor, świeży narybek i energicznych działaczy, ci zaś otrzymywali szerokie możliwości oparte na licznych strukturach w kraju. Ten eksperyment powiódł się znakomicie i w 2019 r. lewicowa koalicja wprowadziła do Sejmu 49 posłanek i posłów. Wynik, w niebywale spolaryzowanej polskiej polityce, był olbrzymim sukcesem.

Podczas drugiej kadencji rządów Zjednoczonej Prawicy Lewica musiała sprytnie lawirować pomiędzy ostrą krytyką rządów PiS, a jednocześnie próbować dystansować się do partii Donalda Tuska, który po powrocie do kraju skupił na sobie uwagę większości mediów i elektoratu anty-PiS. Początkowo Lewicy udawało się to w trudnych warunkach wykonywać.

Krytykami rządów PO-PSL z lat 2007–2015 byli przede wszystkim działaczki i działacze Lewicy Razem, dla których Tusk był symbolem neoliberalnego kursu w gospodarce, umów śmieciowych i cięć społecznych. Również stare SLD było wówczas w ostrej opozycji do rządów Tuska, prowadząc m.in. z OPZZ racjonalną walkę o głosy socjalnego elektoratu. Determinacji w zasadzie w tej krytyce starczyło wyłącznie Zandbergowi i spółce, którzy do rządu Tuska nie weszli, bowiem Czarzasty zaczął coraz widoczniej być podobny do lidera PO. Jego pojawienie się na Marszu Miliona Serc, choć dobrze odebrane, odbyło się jednak na partyjnej imprezie PO, więc i sukces musiał przejąć były premier. Inną strategię obrała Trzecia Droga, której liderzy, wbrew liberalnym naciskom, nie pojawili się wówczas, prowadząc kampanię w terenie. Odrobili tym samym lekcję z 2019 r. z wyborów do PE, gdzie w Koalicji Europejskiej ludowcy zatracili swoją tożsamość, tracąc poparcie w swoich bastionach, zwłaszcza w miastach powiatowych.

Czytaj więcej

Polityka

Adrian Zandberg: Czekam, aż posłowie PiS-u zaczną występować w koszulkach „OTUA”

- Ten ściek nie powinien płynąć dalej, natomiast droga do tego powinna być taka, żeby nie budziła wątpliwości prawnych - powiedział Adrian Zandberg, współprzewodniczący partii Razem, komentując zmiany w mediach publicznych.

Silna pozycja

Obecnie przedstawiciele Lewicy mają silną pozycję w rządzie Tuska. Mają wicepremiera i niemal w każdym resorcie podsekretarza stanu, z wyjątkiem Ministerstwa Finansów, co jest nieco zaskakujące. Po niemal dwóch dekadach bycia w opozycji, z czego cztery lata bycia opozycją pozaparlamentarną, lewica powoli i systematycznie ma szansę nabrać wiatru w żagle. W obecnym rządzie jest wiele wyrazistych postaci, którym nie brakuje wiary i energii w prawdziwą zmianę w polskiej polityce. Nowa minister pracy, rodziny i polityki społecznej ma ogromną szansę stać się na nowo wyrazicielką przede wszystkim klasy pracującej, przywrócić resortowi etos pracy, a pracownikom godność.

Lewica powinna być w tym rządzie przedstawicielką wszystkiego tego, co publiczne. Zadbać o godną płacę i pracę, o publiczny transport, o wysoką jakość polskiej gospodarki, o zwiększenie nakładów na naukę, o poprawę chorej od lat sytuacji w polskiej służbie zdrowia, choć to zapewne nie praca na cztery lata, ale co najmniej kilkanaście, gdzie potrzebny jest konsensus wszystkich sił politycznych i społecznych w kraju, tak aby w służbie zdrowia zapanował swoisty pakt zdrowia, bez ciągłych zmian i chaosu.

Czytaj więcej

Polityka

Hołownia kontra Biedroń. Marszałek Sejmu: Radzę, aby spuścił z tonu

Jak spotkam Roberta popatrzę mu głęboko w oczy i upewnię się, że będzie mi w stanie w twarz, a nie do kamery, powiedzieć mi tego, co opowiada w mediach - mówił na konferencji prasowej marszałek Sejmu, Szymon Hołownia, pytany o zarzuty formułowane pod jego adresem przez europosła Lewicy.