SLD musi upaść

Niektórzy komentatorzy twierdzą, że w sytuacji, gdy polską scenę polityczną zdominowały dwie duże partie prawicowe, dla lewicy nie ma już miejsca. Nie zgadzam się z tą tezą – lewica jest Polsce bardzo potrzebna z kilku powodów.

Dbanie bardziej o interesy gejów niż emerytów stworzy mur niechęci oddzielający lewicę od części społeczeństwa

Przede wszystkim liczba ludzi biednych i wypchniętych na margines społeczny jest ciągle bardzo wysoka. Jednak lewica w Polsce nie powinna być wyłącznie socjalna. Powinna także być postępowa, proeuropejska oraz antyamerykańska – tzn. odrzucająca obecne kierunki polityki USA w świecie. Oczywiście cała ta mieszanka powinna być stworzona we właściwych proporcjach.

Lewica na skutek politycznej kompromitacji straciła chwilowo część swojego elektoratu głównie na rzecz Prawa i Sprawiedliwości i Kościoła. Jednak PiS – choć rzeczywiście formułuje pewne lewicowe koncepcje socjalne – nie spełnia pozostałych kryteriów europejskiej lewicowości, a więc nie zaspokaja oczekiwań tej części społeczeństwa, która kiedyś stanowiła naturalny elektorat lewicy.

Chcąc odzyskać ten elektorat, polska lewica musi przede wszystkim zmienić swoje priorytety, tak by motywacją jej funkcjonowania w życiu publicznym była nie żądza władzy, ale chęć służby ludziom pokrzywdzonym. Ponadto w kraju tak specyficznym jak Polska, gdzie Kościół katolicki stał się głównym przeciwnikiem kapitalizmu i pierwszym obrońcą ludzi biednych, zmarginalizowanych, pokrzywdzonych, lewica nie może być antyklerykalna. Stawiając na pierwszym miejscu kwestie socjalne, lewica powinna więc w Kościele upatrywać swojego sojusznika, a nie wszczynać z nim wojnę. Bo – paradoksalnie – potencjalni wyborcy lewicy należą dziś do grupy najbardziej wierzących katolików.

Głoszenie haseł antyklerykalnych, skupianie się na kwestiach światopoglądowych, dbanie bardziej o interesy gejów niż emerytów tylko usztywni stanowisko Kościoła przeciwko SLD i tym samym stworzy mur niechęci w części społeczeństwa stanowiącej naturalny elektorat lewicy.

Niestety, obecnie SLD nie ma nawet najmniejszych szans na odbudowanie swojej dawnej pozycji. Dlaczego? Otóż w polityce fundamentalną kwestią jest wiarygodność ideowa, programowa działaczy i przywódców partyjnych, a tego właśnie w SLD brakuje. Partia ta nadal nie przeszła swoistego katharsis, nie dokonał się w w niej przewrót polegający na całkowitym wykluczeniu tych wszystkich, którzy uczestniczyli w rządach Millera i Belki i którzy współtworzyli plan Hausnera. W ustach Olejniczaka, który był wówczas ministrem rolnictwa, hasła socjalne nigdy nie będą wiarygodne.

W ustach Olejniczaka, który był ministrem rolnictwa w rządach Millera i Belki, hasła socjalne nigdy nie będą wiarygodne

Dlatego też jedyną szansą na odzyskanie wiarygodności przez polską lewicę jest odejście od sztandarów SLD. Musi dojść do upadku SLD, by nowe twarze, nowe nazwiska z różnych organizacji, stowarzyszeń, ugrupowań mogły stworzyć lewicę na nowo.

Dotychczas bowiem na lewicy obowiązywała zasada negatywnej selekcji kadr polegająca na tym, że liderzy dobierali sobie działaczy, którzy nie byli dla nich partnerami, lecz wykonawcami poleceń. Po gwałtownym odejściu poprzedniego pokolenia głównych liderów ich miejsca zajęli ludzie przez nich namaszczeni.

Olejniczak nie zdobył przywództwa SLD mocą własnego intelektu, przekonań, wizji czy charyzmy, lecz mocą układów wewnątrzpartyjnych. Jego kariera niejako stanowi wypadkową tych układów i zamkniętych ścieżek awansów. A to jest ślepa uliczka, z której lewica długo jeszcze nie wyjdzie.