"Gazeta Wyborcza" na równi pochyłej. Opinie Graczyka, Godzica i Skalskiego

Redaktorzy z ul. Czerskiej zapewne kolejny raz dostaną palpitacji serca po wywiadzie, którego udzielił Roman Graczyk, publicysta "GW" w latach 1993-2005. Ten człowiek może znać prawdziwe oblicze jedynie słusznego organu prasowego.

Roman Graczyk o stracie czytelników przez "GW" mówi:

Myślę, że było kilka takich progów, które znamionowały ich rozejście się z "Wyborczą". To się zaczęło już na początku lat 90. Jednym z pierwszych przełomów była noc teczek i sprawa Macierewicza z czerwca 1992 r. - przedstawiana w sposób skrajnie jednostronny. Innym symbolicznym zdarzeniem był głośny wywiad prawie na pół gazety Adama Michnika z gen. Kiszczakiem, w którym uraczył go mianem "człowieka honoru". Dla wielu czytelników było to bulwersujące. Trzecim takim progiem była afera Rywina, która pokazała jakiś sposób uwikłania "Gazety Wyborczej" w coś, co nazywamy establishmentem.

O ile każda gazeta chce raczej uchodzić za niezależną od establishmentu, to "Gazecie" po tej aferze było to bardzo trudno udowodnić. (...) To że dziś "Wyborcza" jest tylko elementem pluralizmu, wydaje mi się czymś normalnym. Choć to ona wciąż należy do głównego nurtu w polskim pejzażu prasowym i ona raczej nadaje ton. Ale nadaje go już w innym otoczeniu.

Dziennikarz zwraca również uwagę na różnice między „GW” a „Rzeczpospolitą”

Myślę też, że jest dużo mniej pluralistyczna poglądowo niż np. "Rzeczpospolita". Choć w obu przypadkach bardzo łatwo da się wskazać wyraźny nurt ideowo-polityczny, który jest bliski redakcji. Jednak redakcja "Rzepy" zadaje sobie trud pokazania tych poglądów na tle innych, czasem bardzo odległych. W "Wyborczej" dużo trudniej to zobaczyć.

Z kolei medioznawca Wiesław Godzic zauważa:

Gazeta, która nie ma konkurencji, wyjaławia się. Czasami zapomina, że powinna się rozwijać i stawać się coraz lepsza. Specyfika rynku i czytelników, którzy mają swoiste ADHD, polega na proponowaniu nieustannie czegoś nowego. "Wyborcza" musi się określić bardziej jako gazeta quasi-tabloidowa. (...) Tabloidyzacja, przed którą broni się "Wyborcza", nie musi oznaczać, że jej dziennikarze będą pisać o krwi i gwałtach. Polega ona raczej na określonym stosunku do odbiorcy, który polega na zaskakiwaniu, uwikłaniu czy wręcz narzucaniu pewnego sposobu myślenia. Żadne medium nie jest od tego wolne, także sama "Gazeta Wyborcza". Ale ona nie chce tego nazwać po imieniu, ponieważ za wszelką cenę próbuje się odróżniać i wyróżniać. Jej redaktorzy muszą wiedzieć, że to znak naszych czasów. Ja bym się raczej zastanawiał, jak wykorzystać silny emocjonalny związek, który z czytelnikiem tworzy tabloid.

Socjolog Godzic dodaje:

Jest rzeczywiście tak, że "Wyborcza" wie najlepiej, jak postępować i co myśleć, a to musi razić. Szczególnie, kiedy mówią to ludzie w średnim wieku. Właśnie przeciwko temu pokolenie Ziemkiewicza i innych występuje. Zwykle gazeta albo nie zwraca na taką krytykę uwagi, albo dyskutuje z nimi na swoich łamach. Rozumiem, że jest pewna granica. Jeśli nazwie się kogoś spadkobiercą Komunistycznej Partii Polski, można poczuć się urażonym. Używanie drogi sądowej w nadmiarze świadczy jednak o niewierze we własne możliwości oddziaływania. Zawieszamy umiejętności dziennikarskie na kołek i idziemy się procesować.