Mowa o tym w art. 75 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=172511]ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych[/link].
Osoba całkowicie niezdolna do pracy to osoba, która utraciła zdolność do jakiejkolwiek pracy. Natomiast niezdolność do samodzielnej egzystencji musi być spowodowana naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.
Osoba, która ubiega się o dodatek pielęgnacyjny powinna udowodnić, że ze względu na stan jej zdrowia musi się nią opiekować inna osoba. Opieka ta polega także na pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.
Potwierdził to Sąd Apelacyjny w wyroku z 27 kwietnia 2000 r. (sygn. akt III AUa 190/00), orzekając, że do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję człowieka nie należą wyłącznie tzw. czynności samoobsługi, jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie posiłków, ale również nabywanie żywności, przyniesienie jej do domu, ogrzewanie mieszkania, przynoszenie w tym celu wiader z węglem, podstawowe prace porządkowe niewymagające wysiłku fizycznego i prac na wysokości
Aby ustalić prawo do dodatku pielęgnacyjnego, niezbędny jest w zasadzie wniosek osoby zainteresowanej - emeryta lub rencisty.
[b]Jeżeli jednak czytelnik ukończył 75 lat, to otrzymuje dodatek pielęgnacyjny z ZUS z urzędu wraz z ukończeniem tego wieku, bez konieczności składania wniosku i dostarczania dodatkowych dokumentów. Nie musi też udowadniać całkowitej niezdolności do pracy lub do samodzielnej egzystencji. Powinien otrzymać dodatek z samego faktu, że skończył 75 lat.[/b]
