Inaczej nie będą miały prawa do renty, jakie daje ustawa z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego.

Z odmową ZUS, który nie przyznał takiego świadczenia, bo niezdolność do pracy nie miała związku z deportacją na Sybir, spotkała się Jadwiga A. Najpierw komisja lekarska ZUS, a następnie powołani przez sąd biegli nie dopatrzyli się takiego związku. Sąd apelacyjny oddalił jej apelację.

Jadwiga A. skierowała więc skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Zarzuciła w niej naruszenie art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego przez to, że sąd nie rozważył wszechstronnie zebranego w sprawie materiału i opinii obu zespołów biegłych lekarzy. Powołała się przy tym na opinię prof. dr. hab. Adama Szymusika, którą przygotował w 1997 r. dla Zarządu Głównego Sybiraków w Warszawie. Jako istotne zagadnienie prawne przedstawił brak możliwości ustalenia po 50 latach od deportacji jej związku z aktualnym stanem zdrowia takiej osoby. Jak dalece jest on wynikiem prześladowań czy chorób doznanych w czasie deportacji, a w jakim stopniu skutkiem wieku, późniejszych urazów i chorób.

SN na posiedzeniu niejawnym 4 października 2007 r. wydał postanowienie, w którym odmówił przyjęcia tej skargi do rozpoznania (sygn. I UK 175/07). Uznał bowiem, że zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów (tu: opinii biegłych wydanych w tej sprawie) nie mogą stanowić podstawy skargi kasacyjnej. Jeśli zaś idzie o rozstrzygnięcie zagadnienia, czy po 50 latach od zesłania można jeszcze ustalić jego związek przyczynowy ze stanem zdrowia deportowanej osoby, stwierdził, że sama ustawa o kombatantach nie zakłada, że jeśli pobyt na deportacji powodował ujemne skutki u wszystkich deportowanych, to świadczenia powinny wynikać z faktu deportacji. Przeciwnie, wymaga zaistnienia niezdolności do pracy (inwalidztwa) i to wskutek nie samej deportacji, lecz zranień, kontuzji bądź innych obrażeń lub chorób w związku z tym pobytem (art. 12 ust. 3). Oceny tego związku dokonuje się zaś, zgodnie z art. 12 ust. 4, w postępowaniu dowodowym, z wykorzystaniem wiedzy medycznej.