Popularnym i opłacalnym sposobem zarobkowania dzieci jest reklama. Może ona przyjmować różne formy, co na gruncie prawa podatkowego wpływa na klasyfikację i sposób opodatkowania.
W jednej z interpretacji organ podatkowy uznał, że wynagrodzenie za samo korzystanie z wizerunku nie jest wynagrodzeniem za korzystanie z praw autorskich lub za rozporządzanie nimi. Prawo do wizerunku jest bowiem kategorią odrębną od praw pokrewnych.
Wynagrodzenie za korzystanie z wizerunku nie może być traktowane jako wynagrodzenie za korzystanie z artystycznego wykonania, ponieważ osoba, która go użycza, nie jest traktowana jako artysta wykonawca. Wypłaconego wynagrodzenia nie można także zakwalifikować do przychodów z pracy małoletniego dziecka.
Organ interpretacyjny zauważył, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „praca". Według „Słownika języka polskiego" praca to świadoma, celowa działalność człowieka zmierzająca do wytworzenia określonych dóbr materialnych lub kulturalnych, będąca podstawą i warunkiem istnienia i rozwoju społeczeństwa.
Pracą – w znaczeniu nadanym przez powołaną definicję – są zatem wszelkie czynności, których celem jest wytworzenie dobra materialnego lub kulturalnego, i to niezależnie od tego, czy są one wykonywane w ramach obowiązków wynikających ze stosunku pracy, stosunku służbowego czy też w ramach działalności wykonywanej osobiście, na przykład umowy-zlecenia, umowy o dzieło. Pracą byłyby zatem wszelkie czynności dziecka związane na przykład z pozowaniem podczas sesji fotograficznej, ponieważ ich efektem jest stworzenie dobra w postaci produktu reklamowego. Wówczas wynagrodzenie za pozowanie i zdjęcia reklamowe, które powstałyby na skutek tego pozowania, stanowiłoby dochód dziecka podlegający opodatkowaniu na jego imię i nazwisko.
