Reklama

Jan Maciejewski: Opłata reprograficzna, poezja socrealistyczna

Włagrowej hierarchii błatniacy byli jednocześnie szczytem i dnem. Zależy, od której strony na nich spojrzeć. Mordercy i złodzieje, jedyni, którzy wiedzieli, za co i dlaczego znaleźli się na katordze, potrafili się tam nie najgorzej urządzić. Wykorzystać brak skrupułów, kontynuować rozpoczętą na wolności grę w prawo silniejszego. I właśnie świat błatniaków, prawdopodobnie jedno z najbardziej zdeprawowanych środowisk, jakie widział świat, opanowała w pewnym momencie namiętna miłość do poezji Sergieja Jesienina.

Aktualizacja: 11.06.2021 23:09 Publikacja: 11.06.2021 00:01

Foto: Fotorzepa/ Robert Gardziński

Jan Maciejewski

Reklama

Jego frazy zstąpiły do łagrowej otchłani. Jak jakaś niejasna obietnica, pokrętna droga powrotu do świata żywych. Mordercy szeptali przed snem „Zwierząt zaś, tych braci naszych mniejszych / Nidy ich nie biłem ja po łbie". Gwałciciele tatuowali sobie na piersiach i bicepsach „Jak płonąć – to już tak by spłonąć / Kto spłonął gorzeć już nie będzie". Tonem, w którym nie było krzty skruchy ani dumy, podawano sobie te wiersze jak hasło „Rozsiałem ja po świecie dzieci swe" i odzew – „I żonę też / Nietrudno było oddać". Chociaż Jesienin sam miał w sobie sporo z chuligana, proces uznawania jego poezji za swoją przez świat zbrodni pozostaje zagadką. Większą część jego twórczości odrzucono, z tego, co zostało – wiele przerobiono i po błatniacku udoskonalono. Musiała jednak ta poezja być utrzymana w pewnym nastroju i tonacji, stanie ducha, który okazał się do czegoś potrzebny bezdusznym masom. Do czego – nie wiadomo ani nawet domyślać się nie ma po co. I właśnie to jest w tej historii najważniejsze.

Już za 19 zł miesięcznie przez rok

Jak zmienia się świat i Polska. Jak wygląda nowa rzeczywistość polityczna po wyborach prezydenckich. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.

Czytaj, to co ważne.

Subskrybuj teraz! Zaloguj się

Reklama