Camilla Läckberg jest – daję słowo – producentką zaledwie poprawnych kryminałów w rodzaju „Fabrykantki aniołów" (Czarna Owca). A jednak bije rekordy popularności, skandynawskie kryminały są bowiem w modzie. Bandytyzm po polsku jest, widać, mniej ciekawy. Co w istocie każdy z nas od dawna podejrzewał.

Bohaterka, jak również narratorka „Lilki" Małgorzaty Kalicińskiej (Zysk i S-ka) tak się przedstawia: „Do wysokich nie należę, sylwetkę mam daleką od modelek na wybiegu. Od dwudziestu lat na dietach, jak połowa kobiet na świecie. Figura typu »ósemka«, jak nasze gwiazdy sprzed lat, Kalina Jędrusik... Mam pupę, piersi, normalnie! Mogłabym być wyższa... Podobno babcia Lonia była malutka, a ktoś mi mówił, że »geny idą w co drugie pokolenie«. No jasne, bo mama wysoka, szczupła, ciotka Jadwiga, jej siostra, też, i ich brat, którego prawie nie znałam, Józef, także szczupak (wiem ze zdjęć). A ja chyba w tę babcię Lonię, mało mi znaną. Może? Moje włosy... Kiedyś byłam mysiblond, mama mówiła »popielaty«, a ja uważałam, że nie ma takiego koloru. Dzisiaj się farbuję na »sarni brąz«. Z kilku rożnych tubek idą do miseczki farby, żeby taki niby naturalny kolor osiągnąć, bo mój własny jest dziwaczny – sprana szmatka do kurzu". No cóż, wyczerpujące.