„Rzeczy Wspólne” powstały po to, aby poważnie mówić o polityce na przekór niepoważnym czasom" – ogłaszał on we wstępie do pierwszego numeru i słowa dotrzymuje.

W pierwszym artykule „Na progu republikańskiego odrodzenia” Radziejewski formułuje kredo swojego środowiska, odwołując się do republikańskich tradycji naszego kraju, która ożywa w romantyzmie i we wszystkich wartościowych nurtach polskiej kultury.

Powrót do tej tradycji jest dziś szczególnie ważny: „Niezwykłe szyderstwo historii tkwi w fakcie, że najbliżej zerwania owej ciągłości znalazła się III RP. Solidarnościowa lewica laicka, gdy tylko objęła »rząd dusz», wypowiedziała wojnę polskiej tradycji republikańsko-romantycznej /…/ nowa elita ogłosiła, że dawnej tożsamości narodowej nie tylko nie należy odbudowywać, ale trzeba jej »demona« za wszelką cenę powstrzymać, gdyby sam zechciał podnieść swój łeb. Cnoty, dzięki którym liderzy »Solidarności« sięgnęli po najwyższe zaszczyty, ogłoszono zagrożeniami dla demokracji /…/Polacy mieli się przede wszystkim bogacić, aby doścignąć »cywilizacyjnie« ludzi Zachodu/…/ Ta rzekomo liberalna perspektywa pomijała jednak jeden istotny fakt, mianowicie, że zanim kraje zachodnie skupiły się na żądzy bogactwa, bardzo długo koncentrowały się na wartościach klasycznego liberalizmu politycznego, który – w przeciwieństwie do liberalizmu gospodarczego – nie był bardzo odległy od republikanizmu”.