Wystarczy wyeksponować fakt, że „Krytyka Polityczna" usiłuje przywrócić polskiej debacie publicznej Stanisława Brzozowskiego. A kim on był? Natchnieniem i bożyszczem polskich nacjonalistów. Wystarczy policzyć, ile razy powtarza się w jego twórczości to okropne słowo „naród". Czyż trzeba więcej? Zaręczam, że gdyby pomówienie padło z ust odpowiedniego „autorytetu", nawet nie jakiegoś wielkiego, takiego, ot, redaktora Blumsztajna na przykład ? nie byłoby trzeba.

Piłsudski był wojskowym, i do tego dyktatorem ? więc to oczywiste, że był faszystą, tak jak Franco i Salazar. Tę akurat brednię, podawaną jako rzecz oczywistą, powtórzył mi kiedyś profesor Krasnodębski, który usłyszał ją od swoich niemieckich studentów. Coraz częściej podobnie wygląda świadomość historyczna polskiej młodzieży, tej zwłaszcza jej części, która swe nieuctwo lubi pokrywać poczuciem wyższości płynącym z bycia „nowoczesnym" i z suflowanej przez manipulatorów frazy o „młodych, wykształconych z dużych miast".

Wiedza o przeszłości własnego kraju płynie strumieniem luźnych skojarzeń, jak w narracji kuriozalnego filmu „Doktryna szoku". Faszyzm kojarzy się z nacjonalizmem, nacjonalizm z Hitlerem, Dmowski był nacjonalistą, a więc musiał być rasistą, i tak oto Święto Niepodległości staje się świętem hitlerowskim, świętujący je kombatanci AK i NSZ ? po raz kolejny w życiu ? faszystami, a polscy narodowcy razem wzięci odpowiednikiem niemieckiej NPD.