W ro­ku 1967 pe­wien ame­ry­kań­ski pro­fe­sor meteorologii sta­ran­nie obej­rzał i prze­ana­li­zo­wał 1200 eu­ro­pej­skich ob­ra­zów pej­za­żo­wych z lat  1400 – 1967 pod wzglę­dem po­go­dy, ja­ką przed­sta­wia­ją. Na­stęp­nie ograniczył swą uwa­gę do czę­ści te­go zbio­ru z lat 1850 – 1967, gdy już na na­szym kon­ty­nen­cie no­to­wa­no re­gu­lar­nie i ści­śle da­ne me­te­oro­lo­gicz­ne. Wy­so­ki sto­pień ko­re­la­cji mię­dzy wi­do­ka­mi nie­ba na ob­ra­zach a da­ny­mi z ksiąg skło­nił go do uzna­nia, że rów­nież płót­na wcze­śniej­sze przed­sta­wia­ją praw­dzi­wą sy­tu­ację po­go­dy. Mię­dzy ro­kiem 1400 a 1550 nie­bo by­ło na nich o wie­le ja­śniej­sze i bez­chmur­ne. Od dru­giej po­ło­wy XVI wie­ku po­ja­wia się wie­le wię­cej ni­skich chmur. Po 1850 ro­ku ich licz­ba znów się zmniej­sza. Ni­skie chmu­ry są sil­nym czyn­ni­kiem w ozię­bia­niu kli­ma­tu. Jest za­tem rze­czą bez­spor­ną cy­klicz­ność ozię­bia­nia i ocie­pla­nia się at­mos­fe­ry ziem­skiej. Wia­do­mo­ści te czer­pię z książ­ki Agniesz­ki Ko­ła­kow­skiej „Woj­ny kul­tur", z roz­dzia­łu „Prze­mysł stra­chu". Do­wia­du­ję się też, że wzrost ilo­ści dwu­tlen­ku wę­gla w at­mos­fe­rze oko­ło­ziem­skiej nie po­prze­dza ocie­ple­nia, lecz na­stę­pu­je po nim. Jest więc skut­kiem, a nie przy­czy­ną.