WSA uchylił zaskarżoną decyzję. Zgodził się z argumentacją podatnika, że przychodu ze sprzedaży wierzytelności wykonywanej w sposób ciągły i zorganizowany w ramach działalności gospodarczej nie można zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=CAC564845AC0B5951DEC745E20AC73A1?id=80474]ustawy o PIT[/link], tj. do przychodów z praw majątkowych.
Dyrektor izby skarbowej wniósł skargę kasacyjną.
[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]
NSA skargę uwzględnił. Jego zdaniem do ustalenia, czy określony przychód pochodzi z działalności gospodarczej, należało odpowiedzieć na pytanie, czy dałoby się go przypisać do jednego z pozostałych, wyliczonych w ustawie, źródeł. Dopiero w razie niepowodzenia tego zabiegu, przy spełnieniu warunku, że przychód powstał w rezultacie działalności wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzonej we własnym imieniu, byłaby podstawa do zakwalifikowania go jako przychodu z działalności gospodarczej.
Z przelewem (cesją) łączy się powstanie nowych stosunków zobowiązaniowych między nabywcą wierzytelności i dłużnikiem oraz – z drugiej strony – między zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli tylko przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.
Jest zatem rzeczą oczywistą, że w razie zawarcia przez osobę fizyczną umowy o przeniesieniu obcych wierzytelności uzyskane z tego tytułu przychody u nabywcy wierzytelności zalicza się do przychodów z praw majątkowych, bez względu na to, czy osoba ta jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie nabywania (skupu) obcych wierzytelności, a działalność ta została wpisana do ewidencji działalności gospodarczej.
