Podatnik musi udowodnić fiskusowi, skąd ma pieniądze

Sąd skargę uwzględnił. Przypomniał, że zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących z nieujawnionych źródeł ustala się, przyjmując za podstawę sumę poniesionych przez podatnika w roku podatkowym wydatków i wartość zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych, jeżeli wydatki te i wartości nie mają pokrycia w zasobach majątkowych zgromadzonych w roku podatkowym oraz w latach poprzednich, pochodzących z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.

Przychody ze źródeł nieujawnionych nie podlegają łączeniu z innymi źródłami przychodów i opodatkowane są w sposób zryczałtowany w wysokości 75 proc. przychodów.

Obowiązkiem organów podatkowych dokonujących ustalenia podatku z nieujawnionych źródeł przychodu jest przede wszystkim ustalenie kwoty poniesionego wydatku oraz wartości zgromadzonych w tym roku oraz w latach poprzednich zasobów finansowych. Te dwie wielkości muszą być stwierdzone przez organy w sposób niebudzący wątpliwości.

W wypadku opodatkowania nieujawnionych źródeł przychodu następuje przerzucenie ciężaru dowodów na stronę ze względu na konstrukcję art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Takie stanowisko ugruntowane zostało w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. [b]wyrok NSA z 2 października 2002 r., I SA/Ka 793/01, czy wyrok NSA z 31 lipca 2001 r., III SA 643/00[/b]).

Zdaniem sądu [b]organy podatkowe miały obowiązek w pierwszej kolejności ustalić wysokość poniesionych przez podatnika wydatków. Powinności tej nie dopełniły. W ocenie WSA organ podatkowy naruszył zasady oceny materiału dowodowego[/b], dopuszczając się dowolności w tym zakresie wbrew art. 191 ordynacji podatkowej.