W 2008 r. T. K. został prawomocnie uznany winnym popełnienia dwóch czynów: prowadzenia samochodu po pijanemu (miał 3 promile alkoholu we krwi ) oraz niezastosowania się do sygnału policjanta nakazującego zatrzymanie pojazdu. Za oba czyny sąd skazał go na kary grzywien, a za jazdę po pijanemu T.K. dostał też roczny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.
Po tym wyroku Komendant Wojewódzki Policji cofnął T. K. pozwolenie na broń myśliwską , mimo iż skazany cieszył się pozytywną opinią sąsiadów i kolegów myśliwych. Komendant argumentował, że zachowanie T.K. świadczy o szczególnym braku odpowiedzialności i lekceważącym stosunku do uczestników ruchu drogowego, a to dowodzi „negatywnych tendencji w zakresie korzystania z broni palnej".
Tę decyzję utrzymał w mocy Komendant Główny Policji. Uznał, że wyroki skazujące wystarczająco uzasadniają zaliczenie T.K. do kategorii osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Przepis ten zawiera katalog przestępstw uzasadniających odmowę wydania lub cofnięcia pozwolenia na broń. Komendant Główny wskazał też inną okoliczność mającą wpływ na jego decyzję, a mianowicie negatywny wynik kontroli warunków przechowywania przez myśliwego broni palnej. Okazało się, że była ona schowana w szafie pancernej zamykanej na dwie kłódki, podczas gdy przepisy wymagają zamków atestowych. Wprawdzie nieprawidłowości te T.K usunął po kontroli, lecz organ uznał, że świadczą one o jego lekceważącym stosunku do porządku prawnego.
Myśliwy zaskarżył decyzję komendanta do wojewódzkiego sądu administracyjnego, ale ten nie dopatrzył się powodów do jej uchylenia. Adwokat T.K. złożył więc skargę kasacyjną do NSA. Wskazywał w niej, że zaliczenie jego klienta do kategorii osób wymienionych w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji nie jest uprawnione, gdyż logiczna ocena okoliczności sprawy nie uzasadnia obaw, że użyje on broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił tej argumentacji. W wyroku z 29 listopada 2011 r. (sygnatura II OSK 1684/10)
