Amortyzacja budynku w części niewykorzystywanego do działalności

[b]Tak orzekł WSA w Warszawie 2 stycznia 2010 r. (III SA/ Wa 1499/09).[/b]

Spółka naliczała odpisy amortyzacyjne od części budynku, który został przekazany innej spółce do odpłatnego korzystania w zamian za aport w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu. Organ kontroli skarbowej to zakwestionował, stwierdzając, że spółka nie miała prawa amortyzować środka trwałego, którego nie wykorzystywała w działalności gospodarczej.

Spółka podnosiła, że art. 16a ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link], który mówi o środkach trwałych, odnosi się do całego budynku, stanowiącego środek trwały podatnika, toteż nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych jedynie od tej części, która jest przez nią wykorzystywana.

Ustawodawca enumeratywnie wskazuje, kiedy odpisy amortyzacyjne nie są kosztami podatkowymi, nie wymieniając takiego przypadku.

Wnosząc skargę do WSA, powołała się też na [b]wyrok WSA w Białymstoku z 2 lipca 2008 r. (I SA/Bk 183/ 08)[/b], gdzie stwierdzono, że sformułowanie „na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą” wskazuje na konieczność wykazania związku używanych środków trwałych z tą działalnością, co nie oznacza jednak, że chodzi tu jedynie o fizyczne, bezpośrednie wykorzystanie określonego środka trwałego w działalności podatnika.

Sąd oddalił skargę. Zauważył, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Kluczowe znaczenie ma tu sformułowanie „w celu”, które odnosi się do aktywnej sfery działalności gospodarczej podatnika.

Musi zatem dochodzić do faktycznego używania przedmiotu amortyzacji w działalności gospodarczej. W tym wypadku tak nie było. Część budynku została wniesiona aportem do innej spółki w zamian za udziały w użytkowaniu wieczystym gruntu.

Nie można zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od całości budynku, jeśli nie jest on w całości wykorzystywany w działalności gospodarczej podatnika.

[i]Autorka jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje Inga Jędrzejewska, menedżer w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie):[/b]

Art. 16a ust. 1 ustawy o CIT mówi, że amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budynki o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, zwane środkami trwałymi.

W tej sprawie sąd nie podzielił stanowiska spółki, która naliczała dla celów podatkowych odpisy amortyzacyjne od części budynku wniesionego aportem do używania do innej spółki w zamian za udziały w użytkowaniu wieczystym gruntu.

Sporny był zakres sformułowania użytego w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

„wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą”.

Spółka zwracała uwagę, że ten zwrot może być rozumiany szeroko, tj. nie tylko jako fizyczne używanie przedmiotu amortyzacji, ale także, że warunek ten jest spełniony w przypadku wykazania jakiegokolwiek związku środka trwałego z prowadzoną działalnością.

W ocenie sądu w celu uznania odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów niezbędne jest jednak faktyczne używanie przedmiotu amortyzacji.

W analizowanym sporze należy dodatkowo zwrócić uwagę, że ustawodawca w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT wyraźnie wyodrębnił sytuację, kiedy podatnik oddaje do używania środki trwałe innemu podmiotowi.