Usługi elektroniczne nie są pomocniczymi wobec finansowych

[b]Tak orzekł WSA w Warszawie 24 marca 2009 r. (III SA/ Wa 1591/08).[/b]

Bank zwrócił się do organów podatkowych o interpretację dotyczącą opodatkowania importu usług elektronicznych, koniecznych do prawidłowej obsługi transakcji wykonywanych przez klientów banku za pomocą kart płatniczych oraz prowadzenia rachunków.

Zdaniem banku usługi te należy uznać za pomocnicze i będące świadczeniem ubocznym względem usług pośrednictwa finansowego oferowanych przez bank swoim klientom. Zatem stosuje się do nich takie same zasady jak w stosunku do świadczenia zasadniczego, a więc korzystają one ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Organ podatkowy nie podzielił stanowiska banku. Wskazał, że importowane usługi nie są usługami pomocniczymi wobec usług pośrednictwa finansowego. W tym wypadku bowiem zbywca usługi pomocniczej nie jest jednocześnie zbywcą usługi głównej. Zdaniem organu, aby można było mówić o usługach pomocniczych, ten sam podmiot musi występować w charakterze zbywcy w odniesieniu do usługi pomocniczej i usługi dominującej. Bank złożył skargę do WSA.

Sąd skargę oddalił, podzielając argumentację organów. Wskazał, że [b]importowane przez bank usługi elektroniczne, które jakkolwiek są konieczne do prawidłowego rozliczenia transakcji wykonywanych przez klientów za pomocą kart płatniczych, to nie są usługami pomocniczymi (ubocznymi) w stosunku do zwolnionej z VAT usługi pośrednictwa finansowego świadczonej przez bank, a tym samym podlegają VAT na zasadach ogólnych.[/b]

[i]Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje Justyna Bielik - konsultantka w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie):[/b]

Pojęcia usługi głównej (zasadniczej) i usługi pomocniczej nie zostały zdefiniowane ani w unijnej dyrektywie, ani w polskich przepisach ustawy o VAT. W praktyce gospodarczej zdarza się jednak często, że nabywca usługi otrzymuje świadczenie złożone z kilku różnych świadczeń.

Podkreślając, że co do zasady każde świadczenie usług powinno być uznane za samodzielne i niezależne, [b]orzecznictwo ETS (m.in. w sprawach C-349/96 Card Protection Plan, C-453/05 Volker Ludwig)[/b] wypracowało pojęcie usługi pomocniczej, czyli usługi, która nie stanowi dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej, przy czym, chociaż możemy wyodrębnić poszczególne elementy usługi finalnej, jej podział jest sztuczny i niecelowy z ekonomicznego punktu widzenia.

Nie ma zatem decydującego znaczenia, czy na fakturze wyszczególniono wartości poszczególnych świadczeń, czy jedną należność za całość świadczenia. W razie wyróżnienia usługi głównej i usług pomocniczych, pomocnicze dzielą los świadczenia głównego w zakresie zasad opodatkowania VAT.

W omawianym wyroku sąd oceniał, czy za usługi pomocnicze można uznać usługi elektroniczne związane z obsługą kart płatniczych, świadczone przez kontrahenta na rzecz banku oferującego karty płatnicze. Chociaż techniczne wspomaganie funkcjonowania kart płatniczych (a raczej transakcji wykonywanych za ich pomocą) jest ważnym elementem, z punktu widzenia klienta nie wpływa zasadniczo na charakter całej usługi.