Jak ustalić przeznaczenie terenu

[b]Tak orzekł WSA w Szczecinie 27 maja 2009 r. (I SA/ Sz 89/09).[/b]

Sprawa dotyczyła VAT za poszczególne miesiące 2006 r. Spółka sprzedała nieruchomości, nie wystawiła jednak faktury VAT, uznając, że te transakcje, jako dotyczące gruntów rolnych, nie podlegają opodatkowaniu. Art. 43 ust. 1 pkt 9 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=172827]ustawy o VAT[/link] zwalnia bowiem od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Organ pierwszej instancji po zebraniu materiału dowodowego w postaci studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie podzielił stanowiska spółki i określił zobowiązanie podatkowe. Jego zdaniem nieruchomość miała charakter budowlany.

Spółka nie zgodziła się z takim rozstrzygnięciem. W odwołaniu powołała się m.in. na ewidencję gruntów, w której nieruchomość sklasyfikowana jest jako rolna. Miejscowe plany utraciły moc prawną, zatem decydujące znaczenie powinna mieć – zdaniem spółki – ewidencja. Izba skarbowa utrzymała w mocy rozstrzygniecie organu pierwszej instancji.

Sprawa trafiła do WSA, który uchylił decyzję. Stwierdził, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego i nie może mieć w sprawie decydującego znaczenia. Dodał, że zgodnie z art. 61 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=4C820EF6003CD18F924C9411619732C2?id=169354]ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym[/link] wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w razie łącznego spełnienia wyrażonych w tym przepisie warunków. Ostatni z nich wymaga, by tereny objęte były zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Organ nie odniósł się do tej kwestii w swoim rozstrzygnięciu, a zatem decyzję należało uchylić.

[i]Agata Podsiadła, Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje Bogusław Kędzierski, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Krakowie)[/b]

W orzecznictwie prezentowane są dwa rozbieżne stanowiska co do tego, jakie regulacje prawne powinny, w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bądź decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania dla danego terenu, decydować o zakwalifikowaniu gruntów, jako przeznaczonych pod zabudowę w rozumieniu ustawy o VAT.

Według pierwszego stanowiska decydujące znaczenie powinno mieć w takim wypadku studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, gdyż ustalenia tam zawarte są wiążące dla organów gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (tak np. [b]wyrok WSA w Krakowie, z 6 lutego 2009 r., I SA/Kr 1450/08[/b]).

Zgodnie z drugim stanowiskiem pierwszeństwo w takiej sytuacji należy przyznać zapisom w ewidencji gruntów i budynków, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=99E4B5386EAABF4496681EDBFF95C0C0?id=180148]ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne[/link] dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego oraz wymiaru podatków i świadczeń (tak np. [b]wyrok WSA w Olsztynie, z 11 grudnia 2008 r., I SA/Ol 486/08[/b]).

Za tym poglądem przemawia to, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego, na co m.in. zwrócił uwagę sąd w omawianym orzeczeniu.