Podatnik, który ma zyski z dzierżawy, musi się z nich rozliczyć

[b]Tak postanowił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 6 września 2010 r., I SA/Gl 205/10[/b]

[srodtytul]Jaki jest problem[/srodtytul]

Naczelnik urzędu skarbowego określił „A” spółce z o.o. zobowiązanie w CIT. Stwierdził, że spółka wadliwie skorygowała przychody o kwotę, która stanowiła należny od spółki „B” SA czynsz za tzw. bezumowne użytkowanie nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy. Spółka odwołała się do izby skarbowej, jednak bezskutecznie. Sprawa trafiła do WSA.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Sąd orzekł, że skarga okazała się nieuzasadniona.

Przypomniał, że stosownie do art. 12 ust. 3 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link] za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Za datę powstania przychodu uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Nie ulega zatem wątpliwości, że wykonanie przez podatnika będącego osobą prawną usługi w postaci wydzierżawienia nieruchomości, na podstawie ważnej umowy dzierżawy, przewidującej określoną zapłatę za to świadczenie, rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych.

WSA podkreślił, że z bezspornych ustaleń poczynionych przez organy obu instancji wynika, że skarżąca spółka, jako wydzierżawiający, zawarła w ze spółką „B” SA dwie umowy dzierżawy, na podstawie których oddała tejże spółce w dzierżawę nieruchomości stanowiące własność wydzierżawiającego. Umowy zostały zawarte na czas określony. Obie te umowy zostały zmienione aneksami przez zmniejszenie obciążeń czynszowych i określenie terminu ich zapłaty.

Zdaniem sądu zasadniczy problem wiąże się tu z kwestią rozłożenia ciężaru dowodu w prowadzonym postępowaniu podatkowym. Stosownie do art. 122 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=582ECDA0581859658EA2BD1E83B507D8?id=176376]ordynacji podatkowej[/link] w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. To na organach podatkowych spoczywa ciężar dowodu w postępowaniu podatkowym.

Reguła ta doznaje wyjątku, gdy podatnik przejmuje inicjatywę procesową. Z sytuacją taką będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy strona formułuje twierdzenia co do okoliczności stanu faktycznego, które nie znajdują oparcia w materiale dowodowym zebranym przez organ lub zaprzecza poprawności dokonanej przez organ podatkowy oceny stanu faktycznego.