Trudno się nie zgodzić z krytykami decyzji ministra sprawiedliwości o cofnięciu do niższej instancji młodego sędziego z Olsztyna, który zaraz po wyroku unijnego Trybunału zwrócił się do kancelarii Sejmu o upublicznienie listy sędziów popierających kandydatów na nowych sędziów. To posunięcie ministra niczego bowiem w sporze nie zmieni.
Sędzia ten włączył się w trwającą od czterech lat wojnę o status sądownictwa, nie czekając, co zrobią adresaci wyroku TSUE – z jednej strony trójkowe składy Izby Pracy Sądu Najwyższego, z drugiej rząd i większość sejmowa. Od czasu tego wyroku wielu wysokich przedstawicieli różnych władz, łącznie z pierwszą prezes SN prof. Małgorzatą Gersdorf, przedstawiało różne sposoby wdrożenia wskazań Luksemburga. W szczególności czy powinno to nastąpić ustawą, może z uwzględnieniem jakiegoś kompromisu z SN, czy uchwałami, choćby najszerszych składów SN. Zachowanie sędziego trąci więc niegrzecznością wobec tych wysokich organów, a może wręcz (polityczną) prowokacją.