Spór o śmierć na wizji

Życie niewarte życia

Telewizyjny film, który ukazuje wspomagane samobójstwo pana Craiga Ewerta i został pokazany w brytyjskiej telewizji, mnie nie oburza. Przeciwnie. Może otworzy ludziom oczy i przekona ich, że nie należy utrzymywać ludzi przy życiu za wszelką cenę. Przypomina mi to słynny film z Wietnamu, który pokazał nam, co się tam naprawdę wyprawia. Ten, na którym naga, popalona amerykańskim napalmem dziewczynka biegnie drogą. Być może film z panem Ewertem odegra podobną rolę.

Ludzie muszą bowiem zrozumieć, że nie wolno odmawiać prawa do odejścia z godnością, gdy ból staje się nie do zniesienia. Prawa tego nie odmawiamy przecież nawet zwierzętom! Dlaczego tak nieludzko traktujemy ludzi? Wiem, o czym mówię. Przez wiele lat zmagałam się ze straszliwą chorobą mojej córki. Widziałam, jak cierpi przed śmiercią.

Osobiście nie musiałam stanąć przed tym wyborem, nigdy nie poprosiła mnie, żebym pomogła jej w samobójstwie. Ale gdyby tak się stało, chciałabym znaleźć w sobie siłę, żeby to zrobić. Dla matki pokonanie instynktu macierzyńskiego, który nakazuje ochronę dziecka za wszelką cenę, jest bowiem wielkim poświęceniem, ostatecznym aktem miłości.Swoje dylematy z okresu choroby mojej córki opisałam w powieści „Czy to jest życie?”.

Z własnego doświadczenia wiem, że istnieje coś takiego, jak „życie niewarte życia”.

Judith Cameron jest brytyjską pisarką, autorka powieści „Czy to jest życie?”

Opieka zamiast strzykawki z trucizną