Śnieg blokuje kolej w Europie

Pociąg hotelowy "Jan Kiepura" relacji Amsterdam – Warszawa. Po obejrzeniu najnowszej premiery Grzegorza Jarzyny w amsterdamskim Toneelgroep dałem się namówić na koncert "Night of the Proms" w Dortmundzie, bo podobny ma otworzyć sezon muzyczny Stadionu Narodowego w Warszawie.

[srodtytul]Chwila satysfakcji[/srodtytul]

Myślę o tym wszystkim w Poznaniu. Leżę w wagonie sypialnym i patrzę przez okno na tablicę informacyjną: 220 minut opóźnienia! Robię pamiątkowe zdjęcie komórką i przeglądam w Internecie – ten jeszcze nie uległ atakowi zimy! – filmowe pliki z najnowszymi informacjami o komunikacyjnej zapaści Europy. Dziennikarze dociskają premiera Donalda Tuska i spekulują, czy poleci głowa ministra infrastruktury Cezarego Grabarczyka.

Dwunasta godzina podróży, czas stanął jak na zimowisku, leżymy na piętrowych łóżkach i opowiadamy sobie z innymi pasażerami anegdotki z podróży przez Niemcy i Holandię.

Najzabawniej było w Duisburgu, gdzie miałem przesiadkę do Dortmundu. Deutsche Bahn zaproponował rozgrzewkę: bieg z peronu nr 1 do peronu nr 13. Ale pech: do pokonania podziemny korytarz długości piłkarskiego boiska, a mam tylko kilkadziesiąt sekund. Nie daję się i spekuluję, co zrobiliby w podobnej sytuacji Robert Lewandowski i Kuba Błaszczykowski, spieszący się do domu zawodnicy Borussi Dortmund, lidera Bundesligi. Bez ich umiejętności dryblerskich nie dało się biec przez tłum, który napierał w przeciwną stronę, jakby pomylił dyscypliny sportowe i grał ze mną w rugby. Dochodzi do zderzeń. Kto się poślizgnął – odpadał z gry.

Zdążyłem. Szukam kierownika szybkiego pociągu Deutsche Bahn ICE relacji Frankfurt nad Menem – Hamburg i proszę, żeby poświadczył mi na bilecie ponadtrzygodzinne spóźnienie. Przybija pieczątkę, sycząc "I to są właśnie Niemcy!", najwyraźniej upokorzony, że niemiecka kolej nie daje rady zimie.

Podróżując często PKP – myślę sobie – doczekałem chwili rzadkiej satysfakcji. Nie muszę narzekać! Mogę pocieszyć zrozpaczonego kierownika pociągu Deutsche Bahn! Korzystam z okazji:"Niech się pan nie przejmuje, tak jest wszędzie. Europa nie jest przygotowana na śnieg i kilka stopni mrozu".

[srodtytul]Tylko rowery[/srodtytul]

Moja droga przez mękę rozpoczęła się w pięknym Amsterdamie. Najpierw przestały jeździć tramwaje. Naładowane elektroniką statki kosmiczne padały jak dinozaury po ataku meteorów. A to przecież tylko płatki śniegu leciały z nieba. Niezawodne okazały się tylko holenderskie rowery.

Na stacji Amsterdam Central powiedzieć, że coś jest niezawodne – już się nie dało. Gdyby PKP miało mobilny dział PR, szybko nakręciłoby film oparty na dantejskich scenach, jakie rozgrywały się w podziemiach i poczekalniach. Z rozrzewnieniem myślałem, że na polskich dworcach komunikaty są wygłaszane w kilku językach. W Amsterdamie turystów z całego świata karmiono twardą jak chodaki holenderską mową.

Tysiące ludzi ustawiały się do punktów informacyjnych z nadzieją, żeby dowiedzieć się czegokolwiek. Bezradni pracownicy kolei powtarzali mantrę bezsilności: że nic nie wiadomo. Wyświetlały ją też elektroniczne tablice, rzecz jasna, po holendersku. Kiedy po godzinie usłyszałem komunikat po angielsku, brzmiał jak z "Misia": jest zima, to jest zimno, no i zdarzają się awarie.

Międzynarodowe ekspresy i kolejka na lotnisko Schiphol nie jeździły przez ponad trzy godziny. Już na pokładzie ICE Amsterdam – Frankfurt nad Menem słucham historii niemieckich pasażerów: tancerka nie zdążyła na casting, biznesmen stracił walizkę na lotnisku w Duesseldorfie i na ważne spotkanie pojechał w T-shircie. Wracają wspomnienia z kwietnia, kiedy Europę zaatakował gorący islandzki wulkan. A teraz zła Królowa Śniegu? To może krzyczmy wszyscy: Gerda, na pomoc!

Na samą myśl zatykam uszy i zastanawiam się, co by się działo, gdybym był w podobnej sytuacji na jednym z polskich dworców. Wszyscy klęliby PKP w żywy kamień!

– To prawda, patrząc na chaos Deutsche Bahn, nabiera się dystansu – mówi pasażer z łóżka nade mną. – Przecież żeby "Jan Kiepura" mógł dotrzeć do Dortmundu na czas, pojechał na skróty, omijając Kolonię i inne stacje. O tym, by pasażerowie jadący do Warszawy wsiadali do innych pociągów skomunikowanych z Dortmundem, informowano w ostatniej chwili.

Towarzysz niedoli też musiał biegać po peronach – tym razem w tempie Łukasza Podolskiego grającego w FC Koeln, żartujemy.

Wiedząc już, że moja radość zobaczenia "Jana Kiepury" zgodnie z rozkładem została okupiona poświęceniem rodaków na innych dworcach, dziękuje im serdecznie, bo ten w Dortmundzie przypomina Warszawę Wschodnią: jest w przebudowie, kasy biletowe umieszczono w kontenerach na zewnątrz, a w holu są gigantyczne kałuże i przeraźliwy chłód.

Niestety: z Dortmundu wyjechaliśmy z godzinnym opóźnieniem. W Hanowerze złapaliśmy kolejną godzinkę, a w Berlinie następną.