Zaczął od polemiki z PiS-owską opozycją i poświęcił jej przeważającą większość informacji. Może być wzburzony oskarżeniami Antoniego Macierewicza o "zaprzaństwo" albo okrzykami z galerii: "Zdrada!". Ale ponad jego wrażliwością powinna być polska racja stanu. A racją stanu nie było, broń Boże, zacieranie prawdy. Ale było zatroszczenie się, aby nie wygrała skrajnie jednostronna rosyjska narracja. A ona dominowała przez wiele miesięcy.
Premier, broniąc konwencji chicagowskiej jako podstawy badania katastrofy, użył sformułowania: "Lepiej było znać prawdę, a nie mieć wojny, niż nie znać prawdy i mieć wojnę". To alternatywa pozorna. Upieranie się przy prawdzie nie musi być drogą do wojny, nawet w przenośni. Gdy Tusk głosi, że nie można było równocześnie wskazywać Rosji jako sprawcy i żądać, aby oddała śledztwo, mija się z prawdą. Gra toczyła się w pierwszych dniach po katastrofie, kiedy spiskowe teorie jeszcze się nie wykluły, a graczem był polski rząd kokietowany przez Putina. Nie wiem, czy Tusk mógł ugrać więcej, ale powinien próbować grać, choćby o umowę z 1993 roku, która dawała Polakom wspólne dochodzenie, a więc prawo weta wobec raportu. Czy próbował? Nie powiedział o tym ani słowa.
Można mieć żal do polskiego rządu nawet o to, że przez miesiące nie wypuścił przecieku, który upowszechniłby wiedzę o zachowaniu się rosyjskich kontrolerów. Przecież z instytucji, które zajmowały się badaniem, ciekły inne wieści: o zachowaniu się pilotów czy generała Andrzeja Błasika. Oddzielnym problemem są wspomniane uwagi o "niekompletnym raporcie". Tusk widzi jedno pole: zmagań z PiS. Zmagania z sąsiadem, choćby dyplomatyczne, uważa chyba za zbędną ekstrawagancję, bo o nich nie wspomina.
