Droga krzyżowa jak praca w korporacji

Jezus nie urodził się i nie działał na małej wyspie, otoczony jedynie rodziną. Żył i umarł w świecie, który pod wieloma względami był podobny do naszego: struktury społeczne, stereotypy, myślenie korporacyjne. Denerwował innych ludzi właśnie dlatego, że naruszał zastany przez siebie system. Inaczej myślał. Zupełnie inaczej się zachowywał. Ale za to żył prawdziwie. Zapraszam do rozważania korporacyjnej drogi krzyżowej. W świecie ograniczeń też można być człowiekiem.

Skazanie na śmierć

"Nie wychylaj się" – to podstawowa reguła w wielu korporacjach, a także w małych firmach. Najczęściej plotkuje się o tych, którzy coś robią. Ci, którzy nic nie robią, mają czas, by osądzać innych. Jednak tak naprawdę możemy być dumni z tego, że inni nas osądzają. Przynajmniej wiadomo, że stajemy się kimś.

Jezus bierze krzyż

To jest duży problem wielu ludzi w firmach. Jeśli pokażesz, że ci się chcę, że umiesz i że radzisz sobie, prawdopodobnie dostaniesz więcej pracy. Ludzie akceptują to, że komuś innemu się nie chce lub nie jest w stanie niczego się nauczyć. Przyzwyczają się. I tak trudno takie osoby zwolnić. Firma musi jednak działać. Tworzy się instytucja konia pociągowego. I to właśnie osoba w takiej roli jest najczęściej atakowana za to, że czegoś nie zrobiła lub że nie chce podjąć się nowych obowiązków. Przecież wszystkim robota kojarzy się właśnie z nią. Ja uważam, że warto ciężko pracować i podejmować obowiązki. Z jedną całkiem wewnętrzną różnicą. Koń pociągowy ciągnie, ale się nie rozwija. Krzyż to nie tylko ciężar, ale też rozwój.

Jezus upada po raz pierwszy

Nie ma biznesu bez porażek. Wszelka działalność wolnorynkowa oparta jest na ryzyku. W czasie ostatniego krachu finansowego okazało się, że wiele osób na całym świecie uznało, iż ryzyko łączy się z pewnym zyskiem. To, co w Stanach jest naturalną częścią mitu drogi na szczyt – czyli porażka i bankructwo – u nas jest zjawiskiem nieakceptowanym społecznie. Tak samo w szkole: uczeń ma mieć same sukcesy. Uczymy się jednak na błędach. Jezus, biorąc krzyż, miał świadomość możliwych upadków.

Spotkanie z matką

Jeden z mitów wyniesionych z PRL dotyczył rozdzielenia świata pracy i życia rodzinnego. Praca jest pracą, rodzina to co innego. Czy można jednak żyć podwójnie. Przecież każdy z nas ma tylko 24 godziny na dobę i wszystko to, co się dzieje w tym czasie, nas tworzy. Kształtujemy się w pracy i niesiemy to w sobie do domu. To, jaki jest dom, wpływa na to, co myślimy i robimy w pracy. Zaakceptowanie tej jedności pozwala zupełnie inaczej popatrzeć na pracę, która powinna rozwijać, a nie tylko dawać pieniądze. Osiągnięcia i porażki w pracy mogą tworzyć klimat rodziny. Wielka misja Jezusa i jego matki – są razem. Nie w domu, ale w drodze.

Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Czy w pracy jest miejsce na przyjaźń? Wiemy na pewno, po czym poznać przyjaciół: poznaje się ich w biedzie. Nie chodzi o znajomych, o towarzystwo. Nie chodzi o ludzi, z którymi można się pośmiać i zabawić. Chodzi o tych, na których można polegać. Jeśli ktoś podejmuje ryzykowne decyzje, musi zadać sobie pytanie, czy w razie czego znajdzie się przyjaciel do pomocy. Praca to pieniądze. Czy da się połączyć przyjaźń i pieniądze? Wielu mówi, że nie. Wiele osób już się rozczarowało ludźmi, których uważali za przyjaciół. Dla mnie pieniądze mogą być próbą, która powinna sprawdzić przyjaźń. Szymon wracał z pracy. Nie musiał tam być. Widocznie jednak czuł jakąś więź z Jezusem. Był tam i nie zrobił nic wielkiego. Stał się przyjacielem.

Weronika ociera twarz Jezusa

Dla mnie to najbardziej intymna część Drogi Krzyżowej. Kobieta i mężczyzna. Tak blisko. Na oczach ludzi. Nie zapisano słów. Pozostał gest. Czy w korporacji może być miejsce na takie intymne gesty? Czy w firmie można mieć uczucia? Nie myślę teraz o korporacyjnych romansach, które mają ubarwić pracę. Intymność – zdecydowanie tak! To jest niesamowicie pozytywne, gdy widać, że ludzie się lubią i okazują to sobie szczerze. Intymność i szczerość szczególnie się ujawniają, gdy jest cierpienie. Istnieją ludzie, którzy potrafią być przy cierpiących i przegranych. Nawet w pracy.

Drugi upadek

Nowa praca na początku zawsze jest walką. Trzeba przetrwać, poradzić sobie, udowodnić, że jest się potrzebnym. Z czasem czujemy się w pracy coraz pewniej. Pojawia się pokusa, aby się ustawić. Powtarzalne zadania, bezpieczny świat. Bez stresu, bez wyzwań. Zatem również bez ryzyka porażki. Trudno jest zrozumieć ludzi, którzy cenią sobie ciepłe posady. Przypominają tłuszcz, którym obrasta ciało. Lepsze jest ryzyko wzrostu i akceptacja upadków. Takie osoby przypominają raczej smukłe mięśnie, gotowe do prób i wysiłku. Jezus nie poddał się, nie zatrzymał. Szedł na szczyt.

Jezus spotyka płaczące niewiasty

Z doświadczenia wiemy, że najbardziej krzyczą ci, którym nic nie wychodzi. Tak jak w służbie zdrowia: dwa oddziały, podobne pieniądze. Jedni pracują i nie mają czasu na krzyk. Przecież jest tak dużo do zrobienia. Ci, którym nie wychodzi, krzyczą. Przecież robota i tak nie idzie. Wiele firm to miejsca, w których się krzyczy. Im ktoś jest bardziej niepewny, tym głośniej krzyczy. Ten, kto dobrze pracuje, krzyczeć nie musi. Wie, że zawsze sobie poradzi. Niewiasty krzyczą nad losem Jezusa, ale tak naprawdę nie potrafią sobie poradzić ze swoim losem. Jezus odcina im: płaczcie nad sobą i nad waszymi dziećmi.

Trzeci upadek

Nie wierzę w karierę "zawsze wznoszącą". Zwykle, na skutek wielu sukcesów, mózg wypełnia się wodą sodową. Nie jest to ani nic złego, ani nadzwyczajnego. Tak po prostu jest. Dlatego dobrze jest upaść. Wręcz trzeba upaść przed ostatecznym celem, by nabrać dystansu do siebie i na nowo zrozumieć tych, którzy są na dnie. Taki trzeci, ostateczny upadek uwalnia mózg od sody i pozwala myśleć trzeźwo. Tak rodzi się prawdziwy, dojrzały szef. Tak jak za chwilę zrodzi się w Jezusie nowy rodzaj przywództwa: zarządzanie przez krzyż.

Obnażenie z szat

Jest taki charakterystyczny moment w firmie: odchodzi pracownik, a wraz z nim cała mgła, którą wokół siebie tworzył. Wtedy okazuje się, co naprawdę robił. Podobnie wielu ludzi nie lubi, gdy ktoś rozlicza ich z wyników. Wolą pogadać, opowiedzieć. Mgła. Praca to jednak konkret. Umowa zobowiązuje. Proste pytanie: jaka jest moja praca? Ta praca, której nikt nie kontroluje. Jezus żył prawdą. Nie bał się bycia szczerym i prostolinijnym.