Rynek gazu: Ryzykowna decyzja Komisji Europejskiej

Nord Stream, którego lądowym przedłużeniem jest OPAL, ewidentnie nie spełnia tych wymogów. Tymczasem decyzja o przyznaniu Rosji (trudno bowiem traktować Gazprom jako coś więcej niż energetyczne ramię Kremla) dodatkowej przepustowości w niemieckim gazociągu oznacza de facto rozbudowę zdolności przesyłowej infrastruktury, której jedynym celem jest osłabienie pozycji państw tranzytowych, takich jak Polska czy Ukraina.

Jeśli w następstwie decyzji Komisji Rosja uzyska dominującą pozycję na rynku niemieckim, co jest najbardziej prawdopodobnym scenariuszem, możemy zapomnieć o bezpieczeństwie dostaw gazu dla Unii. Obecna strategia Komisji opiera się w końcu na liberalizacji rynku i budowie dwustronnej infrastruktury przesyłowej (interkonektorów), pozwalających na zabezpieczenie przepływów gazu w sytuacjach kryzysowych, na przykład gdy Rosja odetnie dostawy energii, jak miało to miejsce w roku 2006, 2009 i w mniejszym stopniu w roku 2014.

Krótkowzroczna polityka

W momencie gdy Niemcy, które miały solidarnie wspierać Europę Środkowo-Wschodnią, staną się jeszcze bardziej zależne od Rosji, ten plan straci rację bytu. W czasie kryzysu spodziewać się można „nagłych i koniecznych napraw" albo innych niewytłumaczonych przerw dostaw, które sprawią, że Polska, Czechy czy Ukraina nie będą mogły liczyć na niemiecką solidarność. Nawet gdyby Berlin przejawiał polityczną wolę i odwagę, by ją wykazać.

Pojawiają się w mediach spekulacje, że decyzja Komisji jest próbą zawarcia kompromisu z Gazpromem: zgoda na OPAL za poniechanie rozbudowy Nord Stream i zapewnienie transferu przez Ukrainę. Nie są one jednak przekonujące. Żeby uniknąć głośnej i oprotestowywanej budowy kolejnych nitek Nord Stream Unia miałaby pozwolić Gazpromowi na osiągnięcie podobnych korzyści i to mniejszym kosztem?

Byłby to przykład prawdziwie zgubnej i krótkowzrocznej polityki appeasementu. Nie należy się bowiem łudzić, że przy pierwszej sposobności Gazprom nie wykorzystałby swej wzmocnionej pozycji do wycofania się z ewentualnie przyrzeczonych ustępstw. Polskie i ukraińskie firmy mają absolutnie racjonalne przesłanki, by tę decyzję zaskarżyć do sądu. Dla dobra samej Unii Europejskiej powinny tę sprawę wygrać.