Moje gusta są moimi gustami i tyle

Maciej Rybiński w felietonie z 9 marca 2009 napisał, że uznałem „linię kosmetyków z ludzkiego tłuszczu”, wyprodukowaną niedawno przez panią Alinę Żemojdzin, studentkę z Gdańska, za „ekscentryczną przygodę sztuki współczesnej”.

Być może wyraziłem się w tej sprawie nie dość jasno, pragnę więc wyjaśnić, że sporządzanie kosmetyków z ludzkiego tłuszczu wydaje mi się zajęciem dość nieestetycznym i do głowy by mi nie przyszło ten rodzaj „działalności kreatywnej” uznawać za sztukę. W tym punkcie jestem, niestety, staromodny.

Ale to, że ja ten rodzaj „działalności kreatywnej” uważam za zajęcie dość odległe od tego, co uważam za sztukę, nie znaczy wcale, że pochwalam sekowanie kogoś, kto się oddaje takim „instalacjom”. Niech się ludzie bawią, jak chcą, byle nie naruszali obowiązującego prawa. Takie jest mniej więcej moje stanowisko w tej sprawie. A o ile wiem, pani Żemojdzin żadnego prawa nie naruszyła, żadna więc zbrodnia nie stoi za jej „dziełem”.

[srodtytul]Bzik na punkcie odchudzania[/srodtytul]

Fatalny tłuszcz ludzki, z którego ona wytworzyła swoją „linię”, nie został nikomu odebrany drogą zbrodniczej przemocy w wyniku stosowania komór gazowych á la nikczemny profesor Spanner, tylko został komuś najzupełniej dobrowolnie, a nawet radośnie, odessany z ubolewania godnych zwałów na brzuchu. Odsysanie trudno z pewnością uznać za widok zachwycający, ale niewykluczone, że mógłby to być brzuch męski jakiegoś dziennikarza w wieku lat około 50 – 60, który to dziennikarz – jak zresztą wielu z nas – z brzuchem swoim ma niewątpliwy problem egzystencjalny i chętnie by sobie brzuch odessał, tylko na razie jeszcze się waha.

Pani Żemojdzin miała więc jak najbardziej szlachetne intencje, choć sposób, w jaki je wyraziła, można uznać – jak myślę – za dość trudny do zniesienia. Sporządzając swoją niezapomnianą linię kosmetyków z dobrowolnie odessanej substancji, zakpiła sobie dość mocno, a nawet dotkliwie, z naszego bzika na punkcie odchudzania, który to bzik – sam Maciej Rybiński jako znawca współczesności przyzna to z pewnością – jest w naszej cywilizacji bzikiem najzupełniej realnym i jeszcze na dodatek horrendalnie opłacalnym, bo robią na nim grube miliardy tysiące przedsiębiorców od odsysania.

Otóż moim zdaniem, jeśli coś nie narusza prawa, to jest w demokracji, niestety, dozwolone i należy przyjąć z bólem serca albo ze szczerą radością do wiadomości, że jest dozwolone. Taka to już jest ta nasza przeklęta, okropna, podła, wredna, głupia, skretyniała, zidiociała, liberalno-zgniła, zdegenerowana, relatywistyczno-antyreligijna, lewicowo-prawicowa, aborcyjno-eutanazyjna, paskudna demokracja, której ojcami założycielami byli George Washington oraz amerykański generał Kościuszko, po których to ojcach założycielach musimy teraz pić to piwo.

Warunkiem naszej wolności jest to, że wyrozumiale pozwalamy, by inni „niewłaściwie” korzystali z wolności. W państwie, w którym wszyscy korzystaliby z wolności wzorowo, rozumnie, prawdziwie artystycznie i bez żadnych zastrzeżeń, nie byłoby żadnej wolności. Jak ktoś tego nie rozumie, jego sprawa.

O sztuce pani Katarzyny Kozyry, o której wspomina Maciej Rybiński, myślę zresztą podobnie jak o sztuce pani Żemojdzin. Ale to, że ja mam wątpliwości co do artystycznego charakteru sławnej „Piramidy zwierząt”, nie znaczy wcale, że mam jakieś oczywiste prawo poniżać czy ośmieszać ludzi, którzy są przeciwnego zdania w tej sprawie. Moje gusta są moimi gustami i tyle.

Oczywiście rozumiem, że są wśród nas tacy, którzy uważają swój gust za obowiązujący całą ludzkość oraz wszelkie istoty zamieszkujące Drogę Mleczną, ale ja do takich ludzi nie należę. Mogę co najwyżej powiedzieć, że produkcje pań Żemojdzin i Kozyry nie zachwycają mnie. Ale do głowy by nie przyszło, żeby te panie z wysoka ośmieszać, skocznie wyszydzać, wesołkowato przydeptywać czy żądać, by im urzędowo zakazano pokazywania „instalacji” na jakichś wystawach, co się u nas, niestety, zdarza.

[srodtytul]Oni zawsze tacy sami[/srodtytul]