Już w lutym sześć krajów unijnych miało ujemny przyrost cen (w marcu dołączyła do nich Hiszpania, a za nią pewno pójdą inni), natomiast w dziesięciu krajach inflacja była bardzo niska (poniżej 0,5 proc.). Tuż za nimi plasowała się Polska (0,7 proc.).
Tegoroczne święta były zatem tanie. Ale nie przełoży się to zapewne na wzrost zadowolenia obywateli, gdyż postrzegana inflacja jest zawsze wyższa od rzeczywistej. Na święta ludzie kupowali więcej, dlatego twierdzą, że musieli więcej wydać. Jeżeli dołożymy do tego umiarkowane zadowolenie producentów, okaże się, że w Polsce źle jest zarówno wtedy, gdy ceny rosną szybko, jak i wówczas, kiedy zwiększają się wolno.
Unia martwi się za niską inflacją, a Rosja nie martwi się inflacją zbyt wysoką. Tam roczny wzrost cen w marcu wyniósł 6,9 proc. Dynamika była o 0,8 pkt proc. wyższa niż w styczniu. Jeśli takie tempo się utrzyma, to wskaźnik inflacji na koniec roku może dobić do 10 proc. A jest to więcej niż prawdopodobne, bo wojenka i sytuacja, że kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy czwarty miesiąc śpi w butach, kosztuje. Kosztować muszą także obietnice płacowo-emerytalne na Krymie oraz próba zintegrowania jego gospodarki z rosyjską.
Wszystko to dzieje się przy słabej koniunkturze, odpływie kapitału i wysokich stopach procentowych, co skłania ministra gospodarki do apeli o „uelastycznienie polityki budżetowej". Owo uelastycznienie tak czy owak musi nastąpić. I choć większość konsekwencji ujawni się ze sporym opóźnieniem, już teraz pojawiają się lokalne szoki cenowe. Wystarcza niewielki impuls, aby reakcje konsumentów były na granicy paniki. Stało się tak z mlekiem, którego cena przez trzy tygodnie kwietnia wzrosła o ponad 6 proc.
Warto zauważyć, że najgorsze sankcje gospodarcze Rosja nałożyła sama na siebie. Mam tu na myśli embargo i ograniczenia importu mięsa oraz jego przetworów. Zmniejszenie dostaw produktu strategicznego dla konsumentów (Rosjanin lubi zakąsić) musi wpłynąć na jego ceny i spowodować, że Rosjanie więcej zapłacą niż producent z Unii Europejskiej straci.
