Goście konferencji

Od dwóch lat szefuje największej polskiej firmie telekomunikacyjnej. Ma za sobą także kilkuletnie doświadczenie pracy w sektorze bankowym. Jest absolwentem Wydziału Elektroniki i Robotyki Politechniki Poznańskiej. Świetnie zna francuski, choćby z racji stypendium w paryskiej Ecole Centrale. We Francji spędził siedem lat, po powrocie zaczął pracę w branży finansowej. W banku Cetelem spędził pięć lat. Następnie przeszedł do zarządu Lukas Banku, którego w 2005 roku został prezesem. Według osób, które go znają, ma słabość do Francji i francuskiej kultury. Od 2006 r. jest prezesem Telekomunikacji Polskiej, kontrolowanej przez France Telecom. Nie narzeka na brak pracy – firma traci rynek połączeń stacjonarnych, od dłuższego czasu jest też w stanie wojny z Urzędem Komunikacji Elektronicznej, regularnie nakładającym na TP wysokie kary – sam Witucki też został ukarany kwotą kilkuset tysięcy złotych. Zajmuje go nie tylko praca w biznesie – jest przewodniczącym Rady Programowej Polskiego Forum Obywatelskiego, w ramach którego dyskutowane są m.in. wizje i programy modernizacji Polski. Lubi czytać książki historyczne, szczególnie na temat średniowiecza. W Krynicy weźmie udział w panelu „Telekomunikacja jutra w dobie społeczeństwa informacyjnego. Szanse i wyzwania” (11 września, godz. 13.20).

—pm

Komisarz UE ds. politykiregionalnej ma być gościem specjalnym dwóch sobotnich paneli. Pierwszy poświęcony jest roli Polski w Brukseli. Drugi – pakietowi klimatycznemu UE. Danuta Hübner jest pierwszym polskim komisarzem UE. Rekomendację na to stanowisko uzyskała na początku 2004 r. Po wygranych przez SLD wyborach 2001 r. w rządzie Leszka Millera pełniła funkcję szefa Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, który współorganizowała w 1996 r. Po referendum akcesyjnym w 2003 r. Danuta Hübner została ministrem – członkiem rady ministrów ds. europejskich. Z wykształcenia jest ekonomistą. Ukończyła handel zagraniczny na SGPiS. Była stypendystką Instytutu Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a także Centrum Studiów Europejskich uniwersytetu w Sussex. Od 1992 r. jest profesorem nauk ekonomicznych. Pracę w administracji rozpoczęła w 1994 r. Została wówczas doradcą wicepremiera i ministra finansów Grzegorza Kołodki ds. społecznych. Następnie była wiceministrem przemysłu i handlu. Negocjowała członkostwo Polski w OECD. Po wyborach w 1997 r. przez rok piastowała stanowisko szefa Kancelarii Prezydenta Aleksandra Kwaś- niewskiego. Pod koniec 1998 r. została wiceprzewodniczącą Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, a od roku 2000 była jej szefem w randze zastępcy sekretarza generalnego ONZ.

—mns

U szczytu dotychczasowej kariery politycznej w latach 2001 – 2002 Anatolij Kinach był premierem Ukrainy. Wcześniej, w latach 1995 –1996, był wicepremierem i ministrem ds. polityki przemysłowej, a później ministrem gospodarki w rządzie Julii Tymoszenko (2007 r.). Z wykształcenia inżynier budownictwa statków. Jedna z najbardziej wpływowych postaci w ukraińskiej polityce i gospodarce. Wieloletni szef Związku Przedsiębiorców i Przemysłowców Ukrainy zrzeszającego kilkadziesiąt tysięcy przedstawicieli biznesu z różnych regionów kraju, który skutecznie przekształcił w partię polityczną. W 2006 r. jej posłowie weszli do parlamentu z listy Bloku Nasza Ukraina prezydenta Wiktora Juszczenki. W latach 2005 – 2006 Kinach był sekretarzem ukraińskiej Rady Bezpieczeństwa i Obrony Narodowej przy prezydencie Juszczence. Był deputowanym Rady Najwyższej w latach 1998 – 2001 i 2006 – 2007. Przewodniczył komisji parlamentarnej ds. bezpieczeństwa narodowego oraz podkomisji ds. przemysłowo-obronnego kompleksu i współpracy wojskowo- -technicznej. Kandydował w wyborach prezydenckich w 2004 r., po otrzymaniu 0,93 proc. głosów poparł w głosowaniu Wiktora Juszczenkę. Anatolij Kinach jest uczestnikiem sesji plenarnych „Perspektywy inwestycyjne Ukrainy” oraz „Rozwój gospodarczy Ukrainy: na ile są uwzględniane doświadczenia Europy Środkowej?”.

—t.as

Jest prezesem GPW od czerwca 2006 r. Ukończył Uniwersytet Jagielloński – Wydział Prawa i Administracji – oraz studia doktoranckie na Uniwersytecie Panthéon-Assass. Ma tytuł doktora nauk prawnych i radcy prawnego. Wykładał na UJ i Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego oraz na Executive MBA Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Illinois. W latach 1992 – 1993 pracował w Urzędzie Rady Ministrów. Był też doradcą Zarządu Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie. W latach 1997 – 1998 współpracownik Biura Pełnomocnika Rządu ds. Reformy Emerytalnej. Ekspert komisji senackich i sejmowych. W latach 1994 – 2006 był wiceprezesem zarządu Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych. Od czerwca 2006 roku jest przewodniczącym rady nadzorczej Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych. Pełnił też funkcje sędziego Sądu Giełdowego i Sądu Polubownego przy KDPW. Poza tym od 2006 roku jest prezesem Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich. Jego hobby to podróże w rejony, gdzie nie docierają klienci konwencjonalnych biur podróży, a także wyprawy samochodem terenowym, przede wszystkim do Afryki Południowo Wschodniej. W Krynicy Ludwik Sobolewski będzie moderował panel „Reformy w Europie Środkowej – przyczyny sukcesów i porażek”, który odbędzie się w piątek, 12.09, o 9.15.

—eg

Ekonomista, podsekretarz stanu i wiceminister finansów w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, minister finansów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Obecnie przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego i jednocześnie Komisji Nadzoru Bankowego. Ukończył SGH. W 1994 r., na IV roku studiów, rozpoczął pracę naukową jako asystent stażysta, a od 1996 – asystent w Zakładzie Statystyki Stosowanej Instytutu Statystyki i Demografii na SGH. Od 2002 r. do dziś pracuje tam jako adiunkt. W 1995 uzyskał dyplom Top Ten SGH. W 1998 r. został stypendystą Krajowej Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. W 1999 – stypendysta Komisji Fulbrighta, dzięki której studiował w latach 1999 – 2000 na Uniwersytecie Waszyngtona w St. Louis. Następnie, dzięki stypendium Dekaban-Liddle, studiował w 2001 r. na Uniwersytecie w Glasgow. Doktorat z nauk ekonomicznych uzyskał w roku 2001. Za rozprawę doktorską „Zastosowanie indeksów Divisia w Polsce” dostał w 2002 r. Nagrodę Rektora II stopnia oraz Nagrodę Prezesa Rady Ministrów. Jego zainteresowania naukowe dotyczą m.in. zastosowania metod ilościowych, statystyki, ekonometrii, szeregów czasowych, polityki pieniężnej. Ostrzegał przed zbyt szybkim przystępowaniem do strefy euro, pisząc, iż konieczna jest synchronizacja cykli koniunkturalnych w gospodarce polskiej i w strefie euro.

—eg

Leszek Balcerowicz skończył 61 lat. W roku 1970 ukończył z wyróżnieniem Wydział Handlu Zagranicznego w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) w Warszawie. Cztery lata później uzyskał tytuł MBA w St. John’s University w Nowym Jorku, a w 1975 r. obronił pracę doktorską w SGPiS.

W październiku 1992 r. został profesorem Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, a rok później kierownikiem Katedry Międzynarodowych Studiów Porównawczych. W latach 1992 – 2000 przewodniczył Radzie Fundacji Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych CASE.

We wrześniu 1989 r. objął stanowisko wicepremiera i ministra finansów w pierwszym niekomunistycznym polskim rządzie. Był też przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów.

Opracował i realizował plan szybkiej stabilizacji i transformacji pogrążonej w kryzysie gospodarki polskiej, powszechnie znany jako plan Balcerowicza. Pełnił swoje funkcje do grudnia 1991 r. Od października 1997 r. do czerwca 2000 r. ponownie pełnił funkcję wicepremiera, ministra finansów i przewodniczącego KERM. W styczniu 2001 r. Sejm powołał Leszka Balcerowicza na stanowisko prezesa NBP.

Obecnie wykłada na SGH oraz kieruje powołanym przez siebie Forum Obywatelskiego Rozwoju.

—eg

Urodził się 69 lat temu w tureckiej miejscowości Erzincan. Jego ojciec był nauczycielem tureckiego w szkołach wojskowych.

Generał Vecdi Gonul skończył Wydział Nauk Politycznych na Uniwersytecie w Ankarze w czerwcu 1960 roku i rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Otrzymał nominację na p.o. gubernatora, a po ukończeniu specjalnego szkolenia w Ankarze uzyskał tytuł gubernatora dystryktów w Turcji. W roku 1970 został mianowany dowódcą jednej z sekcji Departamentu Personalnego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Po przejściu kolejnych wewnętrznych egzaminów został inspektorem administracji cywilnej. Pięć lat później był już szefem Departamentu Personalnego w tureckim MSW. Potem kolejno pełnił funkcje gubernatora prowincji Kocaeli oraz Izmiru i wreszcie najbardziej prestiżowej Ankary. Przez trzy lata (1988 – 1991) był wiceministrem spraw wewnętrznych. W latach 1991 – 2002 pełnił różne funkcje w tureckiej administracji i biznesie. Wreszcie w 2002 roku otrzymał nominację na stanowisko ministra obrony Turcji. Odznaczony wszystkimi najwyższymi odznaczeniami tureckimi, a także hiszpańskim Wielkim Krzyżem Zasług Wojskowych z Białą Wstęgą oraz afgańskim państwowym medalem Ghazi Amir Amanullah Khan Nobel i Ukraińskim Złotym Medalem Zasługi.

—d.w.

Wojciech Heydel został wybrany przez radę nadzorcząna nowego prezesa spółki w kwietniu tego roku. Nowy szef, związany z największą polską firmą paliwową trzyletnim kontraktem, całe życie zawodowe poświęcił branży petrochemicznej. W PKN Orlen pracował od 2004 r., przed objęciem funkcji prezesa był w spółce wiceprezesem ds. sprzedaży. Po zawieszeniu Piotra Kownackiego od 28 lutego pełnił obowiązki prezesa zarządu.Heydel ma 48 lat. Jest magistrem inżynierem transportu, absolwentem Politechniki Śląskiej, a także Executive Program Uniwersytetu Michigan (USA). W latach 1985 – 1990 pracował w Instytucie Technologii Nafty w Krakowie. Potem na 14 lat, od 1990 r., związał się zawodowo z firmą BP, zakładając polską spółkę globalnego koncernu (British Petroleum Polska). Od 2003 r. pełnił funkcję prezesa tej firmy. Jako szef Orlenu, Heydelma trudne zadanie, bow zarządzie jego głównym współpracownikiem jest obecnie Jacek Krawiec – najsilniejszy konkurent w konkursie na szefa PKN. Gdy rada nadzorcza wybrała Heydela, minister skarbu oficjalnie skierował do zarządu Krawca jako swojego przedstawiciela. Opracowywana przez Wojciecha Heydela strategia PKN Orlen ma ujrzeć światło dzienne w połowie września.

—b.ch.

Minister skarbu w rządzie PO – PSL. Z wykształcenia geodeta, absolwent krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej. Prowadził własną działalność gospodarczą – razem ze wspólnikiem kierował firmą, na bazie której powstała Małopolska Grupa Geodezyjno-Projektowa. W latach 90. był radnym i zastępcą wójta gminy Pleśna, potem ostatnim w historii wojewodą tarnowskim. Pracował jako konsultant dla Banku Światowego. Działał w Ruchu STU i Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym, w PO od 2001 r. Przełomem w jego karierze okazał się rok 2004, kiedy podczas regionalnego zjazdu krakowskiej PO został jej szefem zamiast typowanego na to stanowisko Jana Rokity. Na fotel ministra skarbu trafił w listopadzie 2007 r. niemal prosto z Sejmowej Komisji Skarbu, której w Sejmie V kadencji przewodniczył. Zasiadał też w Sejmowej Komisji ds. Banków. Wcześniej zdobywał doświadczenie ministerialne jako wiceminister zdrowia w rządzie Jerzego Buzka, odpowiadający m.in. za finansei inwestycje. Jest jednymz gorzej postrzeganych przez opinię publiczną ministrów w rządzie Donalda Tuska. Jego pracę pozytywnie ocenia tylko 16 proc. Polaków – wynika z badań przeprowadzonych dla „Rz”. Między innymi dlatego, że ostatnio dużo mówi się o możliwości upadku polskich stoczni.

—b.ch., acw

49-letni obecnie Pawlak z wykształcenia jest magistrem inżynierem mechaniki. Doktorat obronił w ubiegłym roku. Od 1984 r. prowadzi 17-hektarowe gospodarstwo we wsi Kamionka. Jego hobby to nowoczesne technologie komputerowe. Nie ukrywa, że na uroczystościach w rodzaju uruchomienia nowego, opartego na otwartym oprogramowaniu systemu transakcyjnego Warszawskiej Giełdy Towarowej, ale pojawia się nie z obowiązku, dla przyjemności. Zaraz po studiach wstąpił do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, z którego listy został posłem na Sejm kontraktowy. Gdy ZSL przekształciło się w PSL Odrodzenie, młody Pawlak znalazł się w tym ugrupowaniu i jest mu wierny do dziś. Zasiadał przez sześć lat w Naczelnym Komitecie Wykonawczym partii, a potem kilkakrotnie obejmował w niej przywództwo. Dwukrotnie był premierem – w roku 1992 (nie stworzył rządu) – oraz w latach 1993 – 1995. Poseł na Sejm nieprzerwanie od 1989 r. Był prezesem Warszawskiej Giełdy Towarowej, prezesuje zarządowi Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych (w randze generała). W 1995 r. wystartował w wyborach prezydenckich, ale zdobył tylko 4,31 proc. głosów. Wkrótce też stracił stanowisko prezesa partii na rzecz Jarosława Kalinowskiego. Na reelekcję musiał czekać prawie dziesięć lat. Wrócił jako wicepremier i minister gospodarki w rządzie PO – PSL.

—b.ch.

Jak wielokrotnie podkreślał, zależy mu na możliwie najsilniejszym udziale ukraińskiego kapitału w sektorze bankowym. Poroszenko przez lata był aktywnym biznesmenem działającym głównie w branży cukrowniczej. Oprócz koncernu słodyczy Roshen ma także udziały w kijowskim zakładzie stoczniowym i metalurgicznym Lenińska Kuźnia oraz banku Mrija. Deputowany Rady Najwyższej w latach 1998 – 2005 i 2006 – 2007. Były szef komisji parlamentarnych ds. budżetu oraz finansów i działalności bankowej. Po dojściu do władzy prezydenta Wiktora Juszczenki w 2005 r. Poroszenko objął stanowisko sekretarza Rady Bezpieczeństwa i Obrony Narodowej koordynującej działania rządu. Był także doradcą Juszczenki ds. narodowego bezpieczeństwa. Poroszenko, autor pracy naukowej „Współczesne międzynarodowe stosunki gospodarcze”, jest uznawany za jednego z najbardziej wpływowych przedsiębiorców na Ukrainie, zamieszczanych w rankingach Top 100 i Top 30 tygodnika „Korrespondent”. Słynie również z działalności charytatywnej. Jest częstym uczestnikiem Forum Ekonomicznego w Krynicy. W tym roku bierze udział w sesji plenarnej „Kryzys finansowy 2007 – 2008: przyczyny i skutki. Wpływ kryzysu na gospodarki krajów Europy Środkowej”.

—ta.s.