Przyczyną jest niski poziom świadomości ubezpieczeniowej Polaków. Nie pomagają też politycy. Po sierpniowych nawałnicach usłyszeliśmy deklaracje refundowania przez państwo 100 proc. kosztów szkód, bez znaczenia, czy ktoś był ubezpieczony, czy nie.
Trzeba wreszcie powiedzieć prosto w oczy, że taka postawa jest demoralizująca, zabija ducha przezorności i przedsiębiorczości obywateli oraz działa na niekorzyść tych osób, które nie miały „szczęścia” stracić dorobku życia wskutek trąby powietrznej.
Po pierwsze, traktowanie na równi tych poszkodowanych, którzy ponieśli koszt ubezpieczenia, i tych, którzy majątku nie zabezpieczyli, jest niesprawiedliwe i – pod względem budowania świadomości ubezpieczeniowej Polaków – demoralizujące. Kowalski, który wykupił polisę, ma przecież prawo zadać pytanie o sens wykładania pieniędzy, skoro i tak państwo planuje refundować 100 proc. szkody Nowaka, który ubezpieczony nie był.
Po drugie, deklaracje bezwarunkowej pomocy państwa uderzają tak naprawdę w ofiary żywiołów. Rozdając lekką ręką pieniądze, politycy nie zdają sobie sprawy, że wyrządzają krzywdę tym poszkodowanym, których tragedia była mniej widowiskowa dla mediów. Czym różni się bowiem tragedia rodziny, której uderzenie pioruna spaliło dom, od takiego samego skutku żywiołowej nawałnicy? Różnica jest taka, że w jednym wypadku przed kamerą stanie premier i zadeklaruje pomoc, a w drugim pogorzelcem nie zainteresuje się pies z kulawą nogą. W obu jednak przypadkach poszkodowany ma prawo liczyć, że w razie czego i tak otrzyma pomoc od państwa. Wszak same władze go do tego przyzwyczaiły. Poniewczasie jednak życie pokaże słuszność starej prawdy, że jeśli umiesz liczyć, to licz na siebie.
Niesienie pomocy poszkodowanym jest szczytne. Ale celem każdej władzy, oprócz dbania o rankingi popularności, powinno być też efektywne zarządzanie środkami podatników. Skoro i tak co roku na pomoc ofiarom żywiołów budżet wydaje setki milionów złotych, to warto się zastanowić nad zainwestowaniem tych środków w system ulg podatkowych na ubezpieczenia. Wtedy – zwłaszcza w odniesieniu do mniej zamożnej części społeczeństwa – nie byłoby już żadnych przeszkód, by Polak był mądry nie tylko po szkodzie, ale zwłaszcza przed szkodą.
