Teraz jednak także poczuliśmy, że gwałtownie przyspieszył, bo do cylindrów gospodarek Starego Kontynentu wstrzyknięto właśnie z pomocą Międzynarodowego Funduszu Walutowego nowy dopalacz: program stabilizacji.
Ów dopalacz – plan o wartości 750 mld euro – spowodował (po panicznej wyprzedaży w ubiegłym tygodniu) największy od 17 miesięcy jednodniowy wzrost indeksów na giełdach świata. Przyczynił się też do gwałtownego umocnienia się złotego wobec euro.
To największa akcja interwencyjna instytucji międzynarodowych od czasu tej, która nastąpiła po upadku amerykańskiego banku Lehman Brothers. Wtedy celem interwencji było powstrzymanie załamania rynków finansowych w 2008 roku. Co dziś skłoniło przywódców Unii Europejskiej do podjęcia tak dramatycznych kroków? Co takiego się wydarzyło, że w końcu zaczęto poważnie traktować problemy finansowe Grecji?
Pewnie nic by się nie zmieniło, gdyby nie inwestorzy, czyli – jak mówią złośliwi – spekulanci finansowi. Gdyby nie ich atak na euro, greccy urzędnicy wciąż dostawaliby 13. i 14. pensję, a na emeryturę przechodzili w wieku nieco ponad 50 lat. Teraz – mimo sprzeciwu ateńskiej ulicy – będzie musiało się to zmienić.
Oczywiście przy okazji spekulanci zarobili krocie. Ale – to paradoks – powinniśmy być im wdzięczni, bo ich działania pomogą zracjonalizować także politykę gospodarczą Portugalii czy Hiszpanii.
