Aktualizacja: 16.09.2019 20:57 Publikacja: 16.09.2019 21:00
Foto: Bloomberg
Gdy podróżuje się drugą linią warszawskiego metra, zwiedza Centrum Nauki Kopernik albo jeździ po coraz lepszych stołecznych drogach rowerowych, trudno unijne fundusze oceniać inaczej niż jako dobrodziejstwo. Wszystkie te projekty zostały bowiem w dużej mierze sfinansowane z pieniędzy europejskich. A mówimy przecież o zamożnej stolicy. W uboższych regionach Polski skok cywilizacyjny, jaki się dzięki nim dokonał, jest jeszcze wyraźniejszy.
Patrząc z tej perspektywy, przykręcanie przez Brukselę kurka z funduszami dla Polski może niepokoić. Już ponad rok temu, gdy było jasne, że w latach 2021–2027 otrzymamy z UE realnie mniej o około 14 proc. niż w latach 2014–2020, analitycy agencji ratingowej S&P tłumaczyli, że to – wraz z szybkim starzeniem się ludności – zetnie tempo wzrostu polskiej gospodarki o połowę. Tymczasem dziś się okazuje, że tama będzie wyższa. W kolejnym wieloletnim budżecie UE suma funduszy przeznaczonych dla Polski może być nawet o 26 proc. mniejsza niż w bieżącym.
GUS opublikował właśnie dane na temat stanu polskiej gospodarki w II kwartale. I nie są to wcale dane bardzo optymistyczne, choć na pierwszy rzut oka mogą się takie wydawać.
Raty kredytów wyższe nawet o połowę? Choć prawdopodobieństwo takiego scenariusza nie jest dziś wysokie, nie jest on jednak niemożliwy.
Homo oeconomicus zaczął być prezentowany jako „bezduszna" i „agresywna" maszyna do kalkulowania kosztów i korzyści, działająca wedle zasady, że ekonomiczny cel, czyli maksymalizacja własnych korzyści, uświęca środki.
Nikt od 20 lat tak bardzo nie nakręcił wzrostu cen w Polsce, jak pandemia pod rękę z lekceważącą inflację Radą Polityki Pieniężnej.
Bank zachęca rodziców do wprowadzenia swoich dzieci w świat finansów. W prezencie można otrzymać 200 zł dla dziecka oraz voucher na 100 zł dla siebie.
Analiza skutków rządów 50 populistycznych liderów, w różnych okresach i krajach, wykazała, że ich ambitne plany kończą się nieodmiennie trwałym spowolnieniem wzrostu.
Czy prawo do wypowiedzi jest współcześnie nadużywane, czy skuteczniej tłumione?
Z naszą demokracją jest trochę jak z reprezentacją w piłkę nożną – ciągle w defensywie, a my powtarzamy: „nic się nie stało”.
Trudno uniknąć wrażenia, że kwalifikacja prawna zdarzeń z udziałem funkcjonariuszy policji może zależeć od tego, czy występują oni po stronie potencjalnych sprawców, czy też pokrzywdzonych feralnym postrzeleniem.
Niektóre pomysły na usprawnienie sądownictwa mogą prowadzić do kuriozalnych wręcz skutków.
Hasło „Ja-ro-sław! Polskę zbaw!” dobrze ilustruje kłopot części wyborców z rozróżnieniem wyborów politycznych i religijnych.
Ugody frankowe jawią się jako szalupa ratunkowa w czasie fali spraw, przytłaczają nie tylko sądy cywilne, ale chyba też wielu uczestników tych sporów.
Współcześnie SLAPP przybierają coraz bardziej agresywne, a jednocześnie zawoalowane formy. Tym większe znacznie ma więc właściwe zakresowo wdrożenie unijnej dyrektywy w tej sprawie.
To, co niszczy demokrację, to nie wielość i różnorodność opinii, w tym niedorzecznych, ale ujednolicanie opinii publicznej. Proponowane przez Radę Ministrów karanie za „myślozbrodnie” to znak rozpoznawczy rozwiązań antydemokratycznych.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
