Oboje małżonkowie, bez względu na stosunki majątkowe między nimi (wspólność lub rozdzielność majątkową), są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny, np. opłaty za mieszkanie, za remonty, na opłacenie ubrania dla dzieci, pomocy szkolnych. Nie dotyczy to poważniejszych inwestycji rodzinnych.
Jeśli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia obowiązku łożenia na utrzymanie rodziny, drugi małżonek może uzyskać w sądzie rodzinnym nakaz wypłacenia całości lub części jego wynagrodzenia do rąk własnych.
[ramka][b]Z orzeczeń sądowych[/b]
-Z punktu widzenia trwałości małżeństwa równie szkodliwe, co naruszenie zasady wierności małżeńskiej, może się okazać naruszenie innych obowiązków małżeńskich określonych w art. 23 k. r. o.[b] (wyrok SN z 2 czerwca 2002 r., sygn. V CKN 741/00)[/b]
-Obowiązek przewidziany w art. 23 k. r. o. może być wyłączony, jeżeli zachowanie będące wynikiem choroby psychicznej małżonka uzasadnia zwolnienie z tego obowiązku drugiego z małżonków [b](wyrok SN z 18 marca 1999 r., sygn. I CKN 1050/970)[/b]
-Obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny (art. 27 k. r. o.) ustaje w wypadku separacji faktycznej małżonków bezdzietnych bądź małżonków, których dzieci wskutek usamodzielnienia się nie pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym [b](wyrok SN z 26 maja 1999 r., sygn. III CKN 153/99)[/b]