Nowy album Dawida Podsiadły. Blanty, diabeł i tęsknota

Wokalista w tym roku zgromadził na stadionach w Gdańsku i Wrocławiu 90 tysięcy fanów, a potem pobił kolejny rekord dodając do statystyk 60 tys. w Chorzowie. Nic dziwnego, że wydana cztery lata temu płyta „Małomiasteczkowy” zyskała w 2021 r. status podwójnie Diamentowej (dwie poprzednie były Diamentowe), a przecież sprzedaż przekroczyła, uwzględniając to ekwiwalent streamingu, nagrodzone 300 tysięcy egzemplarzy.

Jeśli Dawid niczym nas nie zaskoczy, „Lata dwudzieste” to ostatnia płyta artysty, urodzonego w 1993 r., przed trzydziestymi urodzinami. Najbardziej taneczna w dorobku artysty, który grał kiedyś w gitarowym Curly Heads. Nagrana już bez Bartosza Dziedzica, tylko z Jakubem Galińskim, muzykiem z zespołu, wcześniej współpracującym z Sanah. Tak: zanim będzie odliczał czas do „Czterdzieści lat minęło” Dawid postanowił się odmłodzić i wyszaleć w stylu nawiązującym do electropopu lat 80-tych, który w polskim wydaniu Papa Dance musiało opatrywać autoironicznymi tytułami „Poniżej krytyki”, lecz dla dzisiejszych muzyków ma posmak vintage. Początkowy „Wirus” z zachętą „świruj ze mną, wiruj ze mną”, skandowanym modnie „WRS” i falsetowymi partiami nawiązuje do „Everybody” Backstreet Boys. Podsiadło świetnie wywija pomiędzy syntezatorowymi akordami i klawiszowymi zagrywkami, a przywołując w melancholijnych „Tazosach” dziecięce gadżety wzdycha „za czasami, gdy było prościej” niż w przypadku bolesnych wspomnień o ukochanej, gdy sam zaczyna iść internetowym tropem faceta, który kiedyś wydawał mu się podejrzany w sieci.