Andrzej Sapkowski - Sezon burz

Jeden z ważniejszych bohaterów kultury popularnej w Polsce powróci w powieści „Sezon burz", która ukaże się 6 listopada. Na tę wieść zareagowali nie tylko miłośnicy fantastyki. Cykl powieści Andrzeja Sapkowskiego stanowił ważne doświadczenie czytelnicze kilku pokoleń, które na przełomie wieków z wypiekami na twarzach śledziły losy białowłosego zabójcy potworów. Niezależnie od lekceważącego stosunku krytyków twórca „Miecza przeznaczenia" jest jednym z najbardziej wpływowych pisarzy ostatniego dwudziestolecia, kształtującym zbiorową wyobraźnię.

Zobacz na Empik.rp.pl

„Sezon burz" nie jest kontynuacją przygód Geralta, tylko poboczną historią epizodyczną. Powieść utrzymana w dobrze znanej czytelnikom stylistyce – walki z potworami przeplatają się z intrygami, w które Geralt zostaje wplątany.

Choć przedsprzedaż trwa krótko, już sprzedano tysiące egzemplarzy, a do premiery jeszcze ponad tydzień. Wydawnictwo opublikowało pierwszy rozdział książki, w którym Geralt walczy z bestią. W Internecie już toczą się spory o to, czy warto było wracać do historii Wiedźmina. Z jednej strony jest radość i podniecenie, z drugiej obawa przed rozczarowaniem. Zderzenie z dawną fascynacją kończy się różnie. Jednym z wariantów może być los „Gwiezdnych Wojen", do których George Lucas wrócił po latach i rozczarował starych fanów.

Trudno było przeoczyć modę na powieści o Wiedźminie. Koniec lat 90. to era przed Facebookiem. Internet był na kabel telefoniczny, a młodzież, zamiast patrzeć w smartfony, siedziała zaczytana właśnie w powieściach Sapkowskiego. Chwilę później miało się zacząć szaleństwo „Władcy Pierścieni", ale jeszcze rządził Wiedźmin. Z kolei „Harry Potter" przy powieściach Polaka wydawał się naiwną bajką.

Jest wiele powodów, dla których książki o Wiedźminie cieszyły się popularnością niespotykaną wśród innych pozycji z gatunku fantastyki. Wciągająca fabuła, pełnokrwiste postacie oparte na literackich archetypach, osadzenie akcji w wyimaginowanym świecie, ale przecież bardzo podobnym do naszego. Jest także charakterystyczny język Sapkowskiego – proste zdania wypełniają wulgaryzmy i archaizmy inspirowane staropolszczyzną (słynne „chędożenie").

Wkrótce trzecia część "Wiedźmina". Będzie hit?

Na ekranie, w komputerze i w prezencie Obamie

Popularność książkowej sagi sprawiła, że tylko kwestią czasu było, kiedy po „Wiedźmina" sięgną filmowcy. Ekranizacji podjął się debiutujący w pełnometrażowej fabule Marek Brodzki. Pierwsze sygnały – obsada pełna gwiazd i sesja zdjęciowa dobrze ucharakteryzowanego Michała Żebrowskiego – wydawały się obiecujące. Jednak gdy w 2001 r. film wszedł na ekrany, krytycy i fani załamali ręce. „Wiedźmin" Brodzkiego był tak fatalny (zwłaszcza mizerne efekty specjalne), że do dziś jest symbolem nieudanej produkcj. Zupełnie inaczej potoczyła się historia gry komputerowej o Geralcie z Rivii. Trafiła do graczy w 2006 r. i spotkała się z niezwykle pozytywnymi opiniami. Wielka popularność i deszcz komplementów sprawiły, że zaczęły powstawać kolejne części gry – w 2011 r. druga, a trzecia ukaże się na rynku w 2014 r. Przez sześć lat sprzedano sześć milionów egzemplarzy gry na komputer i konsole, w tym wiele za granicą. Stała się marką rozpoznawalną na całym świecie do tego stopnia, że Donald Tusk sprezentował ją Barackowi Obamie.

Świat, w którym rozgrywa się historia, można nazwać quasi-średniowiecznym, gdzie walczy się na miecze i nosi zbroje. Poza ludźmi żyją też elfy, krasnoludy i trolle, a magia jest czymś powszechnym. Jak to w popkulturze bywa, u Sapkowskiego nie brakuje przemocy i seksu. Geralt co prawda kocha Yennefer, ale romansów ma wiele. Z kolei przemoc jest wpisana w życie Wiedźmina. To mutant wyszkolony do walki z potworami. Jest jak maszyna do zabijania, ale jednocześnie ma rozterki i problem z własną tożsamością. Jest Wiedźminem, czyli odmieńcem. Dręczy go życie w zawieszeniu. Jest trochę jak Jason Bourne, który nie chce być dłużej zabójcą na usługach CIA.