Urodziła się w Poznaniu w 1928 r. Rodzina planowała jej karierę w balecie, a ona studiowała filozofię i uczyła się śpiewu od gwiazdy poznańskiej opery Janiny Janowskiej-Kopczyńskiej.
Początki jej kariery jazzowej przypadły na czas politycznej odwilży po śmierci Stalina. Jazz wyszedł z katakumb. Od 1954 r. występowała z krakowskim zespołem MM 176 Jerzego Borowca, który współpracował z kompozytorami Andrzejem Trzaskowskim i Andrzejem Kurylewiczem. Śpiewała na warszawskim Światowym Festiwalu Młodzieży (1955). W 1956 r. wystąpiła na I Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Sopocie. Współpracowała z Hot Club Melomani i Jazz Believers.
Z Kurylewiczem zostali małżeństwem w 1958 r., a od 1965 r. cała muzyczna Polska znała ich Piwnicę Artystyczną w Warszawie. Później znaną jako Piwnica Wandy Warskiej. Odbywały się tam spotkania, wystawy, koncerty, m.in. Jazz Jamboree i Warszawskiej Jesieni. Wykorzystała wtedy doświadczenia z krakowskiego kabaretu Piwnica pod Baranami, gdzie prowadziła w latach 50. autorski teatrzyk Klara.
Legendą obrósł album nagrany z Czesławem Niemenem i Kurylewiczem „Muzyka teatralna i telewizyjna", na którym interpretowała Mickiewicza i Norwida – z najsłynniejszą kompozycją „W Weronie". Skomponowała muzykę do „Urody" Agnieszki Osieckiej.
Film „Pociąg" Jerzego Kawalerowicza do dziś kojarzy się z jej wyjątkową wokalizą, a nagrywała też do „Wszystko na sprzedaż" Andrzeja Wajdy i „Pingwina" Jerzego Stefana Stawińskiego. Skomponowała muzykę do młodzieżowego serialu „Karino". Współpracowała z Teatrem Telewizji. Imponował jej inwencją eksperymentalny „Utwór na 10 kontrabasów i głos".
