Muzyka jak rzeka

Rz: Co wyróżnia Unity Group na tle innych pana zespołów?

Pat Metheny

: Ponownie jest w moim zespole saksofonista – Chris Potter. Czekałem na niego ponad 30 lat. Poprzedni album, na którym gra saksofon Michaela Breckera, to „80/81". Chris zainspirował mnie do napisania nowej muzyki. Nagraliśmy znakomity album „Unity Band" i pojechaliśmy na intensywne tournée, zagraliśmy ok. 120 koncertów, byliśmy także w Polsce. Zauważyłem, że z koncertu na koncert nasz zespół gra coraz lepiej. Kiedy trasa się zakończyła, poczuliśmy smutek, że to mógłby być koniec naszej współpracy. Wszyscy uznaliśmy, że w tym składzie będziemy kontynuować działalność. Skupiłem się na pisaniu nowych kompozycji. Nagraliśmy płytę „Kin" i kalendarz naszych występów na 2014 rok szybko się wypełnił.

Zobacz na Empik.rp.pl

Nowe utwory różniły się od poprzednich?

Dawno już nie pisałem takich kompozycji. Mają bardziej rozbudowane aranżacje, są dłuższe, w stylu tych z albumów „Secret Story" czy „Orchestrion". Pomyślałem, że trzymanie się hardcorowej formuły jazzowego, mainstreamowego kwartetu nie pozwoli im w pełni zabrzmieć. Pozostawiłem część nazwy zespołu: Unity, bo określa naszą współpracę na wielu poziomach obejmujących to, co zrobiłem na płycie „Song X" z Ornette'em Colemanem, na „Secret Story" czy z Pat Metheny Group. Wykorzystałem także instrumenty z mojego orkiestrionu. Jeśli porównać albumy „Unity Band" i „Kin", to pierwszy był jak czarno-biały dokument, a drugi pokazuje zespół w technice IMAX 3D i w reżyserii Stevena Spielberga. Muzyka na obu albumach jest bardzo spontaniczna, ale „Kin" ma skalę i dramaturgię wielkiej, filmowej produkcji.

Jak trafił do zespołu nowy muzyk Giulio Carmassi?

Myślałem o powiększeniu grupy nawet o dwóch instrumentalistów. Pewnego dnia zadzwonił do mnie przyjaciel, mówiąc, że pojawił się w Nowym Jorku wyjątkowy artysta, którego życiowym pragnieniem jest zagrać ze mną. Okazało się, że jest pianistą i wokalistą, ale gra także na trąbce, saksofonie, flecie, klarnecie, gitarze. A ja nie potrzebowałem kolejnego solisty jak Chris Potter, lecz muzyka z takimi właśnie możliwościami. Giulio wydawał się spełniać moje wymagania. Zaczęliśmy razem grać i szybko się zorientowałem, że o kogoś takiego mi chodziło.

Ważne było, że dobrze śpiewa?

Nie najważniejsze. Od kiedy zorientowałem się, że wiele zespołów imituje brzmienie mojego albumu „First Circle", jestem niechętny wokalnym projektom. Choć Giulio reprezentuje światową, wokalną klasę, bardziej zależało mi na jego zdolnościach gry na instrumentach dętych.

„Kin" nawiązuje do brzmienia Pat Metheny Group sprzed ?20 lat. Taki był cel?

Nie oddzielam swoich projektów od siebie. Wszystko, co robię od albumu „Bright Size Life" z 1976 roku do dziś, traktuję jak jedno dzieło podzielone na rozdziały. Moja twórczość płynie jak rzeka, do której mogę wskoczyć w różnych miejscach. Na pierwszej płycie wyznaczyłem kierunek swojej artystycznej drogi. „Kin" jest kontynuacją „Bright Size Life", na której określiłem styl kompozycji, sposób improwizacji. Tworzenie każdego z moich albumów jest jak budowanie domu złożonego z pięter, pokoi, łazienek i kuchni. Za każdym razem są to inne pokoje, a i z zewnątrz budynek wygląda inaczej. Nie czuję ograniczeń, mogę podążyć w dowolnym kierunku. Wiedzę o świecie, którą zdobywam codziennie, staram się wyrazić w muzyce.

Nagrywając pierwszy autorski album „Bright Size Life", miał pan określoną perspektywę swojej kariery?

Kiedy ma się 21 lat, trudno wybiec w przyszłość dalej niż do następnego tygodnia. Grałem wtedy w zespole Gary'ego Burtona, który skutecznie hamował mój zapał, powstrzymywał przed nieprzemyślanymi krokami. Uzmysłowił mi, że zanim zbiorę muzyków i wejdę do studia, muszę być pewny tego, co chcę osiągnąć pierwszym albumem. A chciałem to zrobić już dwa lata wcześniej. Dwa lata w życiu młodego muzyka to długi czas, w którym wiele się zmienia. Przede wszystkim poprawiłem sposób pisania kompozycji, dużo się nauczyłem. Efekt był taki, że do dziś wykonuję te utwory.

Album „The Way Up" miał cztery okładki, a na stronie internetowej front „Kin" zmienia się jak w kalejdoskopie. Ile ich jest?

Wytwórnia wybrała jedną okładkę. Grafik Stephen Doyle przygotował 200 projektów. Można je obejrzeć w nowojorskiej Azart Gallery, gdzie 30 stycznia została otwarta wystawa „The Many Faces of KIN ()". Podoba mi się ten kolaż elementów, nawiązuje do muzyki, którą tworzymy. Myślę, że przygotujemy plakaty z tymi projektami.

Co oznacza tytuł płyty „Kin" i strzałki w przeciwne strony, które są jego częścią?