Prawdziwa twarz Mikołaja

Najważniejszy w zawodzie Mikołaja jest dobry kontakt z dziećmi. I ich zaufanie.

– Trzeba uważać, by go nie stracić – podkreśla Piotr Bąk, emerytowany już Święty Mikołaj. Pracował siedem lat. Wspomina, jak kiedyś przed domem, w którym miał wizytę, w zaspie śniegu utknął jego samochód. O pomoc w wyciągnięciu auta poprosił gospodarzy. Niestety, wraz z nimi przed dom wybiegły dzieci. Ze zdumieniem patrzyły na całe zajście.

– Ale jak to? – pytały. – Przecież mówiliście, że Mikołaj jeździ saniami – z oburzeniem spoglądały na rodziców.

Ci, po chwili konsternacji, odpowiedzieli: – No tak, ale ten Mikołaj jest wyjątkowo nowoczesny.

Kamil Nowak, zanim został Mikołajem, z Biurem Turystyki Aktywnej Kompas jeździł jako wychowawca kolonijny. Studiuje na trzecim roku stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. – Zadebiutowałem jako Mikołaj dla TVP 2 w programie „Pytanie na śniadanie”. Audycję nagrywaliśmy 30 listopada, emisja była 4 grudnia. Szukałem na ulicy odpowiedzi na pytanie: czy Mikołaj istnieje, czy go nie ma? Chodziłem w stroju Mikołaja m.in. po Nowym Mieście. Było wesoło i bardzo mi się spodobało. Okazało się, że wcale się nie wstydzę występować przed innymi – opowiada.

Strój Mikołaja wkładał osiem razy, w planach ma jeszcze kilkanaście wizyt. – Odwiedzam mieszkania, domy dziecka, biorę udział w imprezach firmowych – wyjaśnia.

Przed wizytą w prywatnym domu rozmawia z rodzicami dzieci, które odwiedza. Pyta o imiona, zainteresowania pociech, o to, czy były grzeczne.

Kiedy odwiedza domy dziecka, w spotkaniu uczestniczy od kilkunastu do kilkudziesięciorga dzieci.

– Wtedy nie mogę porozmawiać z maluchami indywidualnie, ale staram się na każdego zwracać uwagę. Dzieci przygotowują dla mnie wierszyki, piosenki. To bardzo miłe – tłumaczy.

W zeszłą sobotę, kiedy wracał z wizyty w Wilanowie, wsiadł do autobusu w stroju Mikołaja.

– Jechałem na Mokotów. W autobusie wywołałem sensację. Dzieci pytały rodziców, czy teraz będą rozdawane prezenty. Żeby było śmieszniej, tym samym autobusem jechali kolędnicy, też w strojach służbowych – śmieje się Kamil.

W najbliższym czasie Kamil rozszerzy swoją działalność świąteczną. – Zostanę też elfem – zapowiada.

– W tym fachu jest równouprawnienie. Płeć nie dyskryminuje, a dziewczyny w roli Mikołajów nawet lepiej się sprawdzają przy młodszych dzieciach. Maluchy mniej płaczą, nie boją się, chętniej siadają na kolanach. Nie wiem, z czego to wynika, ale podejrzewam, że kobiety są delikatniejsze, cieplejsze i mają lepszy kontakt z maluchami – mówi Magdalena Makowska, koordynatorka pracy mikołaje24.pl w Warszawie.

Dziewczyna ma 20 lat. Oprócz tego, że zimą zakłada strój Mikołaja, jest studentką dwóch kierunków: zarządzania i marketingu na UW oraz turystyki i rekreacji na SGGW. Od lat jest także związana z Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy.

– Pierwszy raz się przebrałam, kiedy się okazało, że umówiony Mikołaj złamał rękę. To była sytuacja kryzysowa – opowiada Magda. Tłumaczy, że strój jest tak przygotowany, by nawet drobna kobieta po przebraniu się wyglądała jak wielki Mikołaj. – Brzuszki mamy gotowe. Wyglądają jak fartuszek z kieszonką, taka torba kangurzycy. Gdy założymy go na siebie, nie da się odróżnić, czy to prawdziwy tłuszczyk, czy sztuczny worek – zapewnia.

Potem każdy Mikołaj zakłada zarost. – To broda z wąsami, z otworem na twarz, mocuje się ją za uchem. Specjalne obszycie brody sprawia, że trzyma się dobrze na ustach. Nigdy nie może spaść – dodaje Magda. Następnie wkłada się perukę, która zakrywa włosy, a na nos wędrują złote okulary. – Do kompletnego stroju dochodzi jeszcze czerwona czapka, płaszcz, czarny szeroki pas z klamrą, białe rękawiczki, spodnie i buty z cholewami. W takim stroju kobieta jest nie do rozpoznania. Jedyne, co nas może zdemaskować, to głos – przyznaje.

A jaką historię z życia Mikołajów wspomina najczęściej? – Raz nasz Mikołaj pomylił miejscowość Wieliszew. Pojechał do tej pod Grójcem, a dzieci czekały w tej nad Zalewem Zegrzyńskim – śmieje się studentka.

Michalina Kałkowska ma 21 lat. Jest studentką pedagogiki w Kolegium Nauczycielskim na UW. – Od maja pracuję w firmie Enjoy Group, która zajmuje się organizacją urodzin i imprez także dla dzieci. Zimą jestem Śnieżynką – mówi z dumą.

To pomaga jej zdobywać praktykę w przyszłym zawodzie nauczyciela. – Praca z dziećmi łączy się z moim kierunkiem studiów. Wykładowcy traktują moje zajęcie jako rodzaj doświadczenia. Czasem nawet pozwalają mi zwolnić się z zajęć, abym mogła zdążyć z wizytą do dzieci – opowiada. W okresie świątecznym prowadzi imprezy dla dzieci pracowników dużych firm. Mówi o sobie, że ma wiele wspólnego z wodzirejem. – Ode mnie zależy, jak będą bawiły się dzieci. Na przyjęciach urodzinowych czasem jestem wróżką, innym razem księżniczką. Zawsze muszę zapanować nad rozdokazywanymi maluchami i sprawić, by impreza nie zamieniła się w zakończoną płaczem przepychankę – wyjaśnia.

Michalina jest teraz bardzo zapracowana. Praktycznie codziennie przeistacza się w Śnieżynkę i rusza w miasto. – Zdarza się, że na imprezie mikołajkowej jest 30 dzieci, czasem więcej. – Często pracujemy w duetach, czasem w trójkę. Im jest więcej dzieci, tym potrzeba więcej animatorów zabawy.

Michalina mówi, że bardzo szybko łapie kontakt z dziećmi. – Często mi się zdarza, że kiedy bawię się z nimi, zapominam, że to praca. To taka wielka frajda. Przecież studiuję pedagogikę, bo uwielbiam dzieci. A jako Śnieżynka jestem dla nich kimś wyjątkowym: postacią z bajki, z ich marzeń – dodaje studentka. Opowiada, jak maluchy na imprezach podchodzą do niej i mówią: „Bardzo panią lubię!”. – To najlepszy komplement, jaki mogę usłyszeć, i wielka satysfakcja – przekonuje.

Sławomir Tomaszewski przez kilkanaście lat był księdzem katolickim. Przed czterema laty zrzucił sutannę i przeszedł na protestantyzm. – Taka była decyzja Boga. Zaufałem mu – mówi.