Rockowa eksplozja

Jedyną receptą jest nie ulegać złudzeniom. O tym właśnie opowiadało pełne rockowej mocy „There There”. Yorke śpiewał „To, że to czujesz, wcale nie znaczy, że to jest”. W oczy publiczności uderzyła fala pomarańczowego światła podkręcając tempo koncertu. Drugi gitarzysta Ed O’Brien stanął za werblami i pomagał perkusiście Philowi Selway’owi wybijać potężny, marszowy rytm wzmacniający nastrój grozy.

Podczas „Arpeggi/Weird Fishes” szklane tuleje przeistoczyły się w obraz kardiogramu, drgającego niebieską linią. Muzyka zmieniała się w poszarpane punkowe akordy. Zaraz potem Radiohead atakowali agresywnymi elektronicznymi beatami.

Znaleźliśmy się w samym centrum najbardziej intrygującego muzycznego laboratorium świata. Niczego nie dało się przewidzieć, wszystko mogło się zdarzyć. Totalne szaleństwo. Chwilami można było odnieść wrażenie, że na scenie jest Bjork, innym razem, że Led Zeppelin i Pink Floyd razem wzięci. Bo Radiohead wynajduje w muzyce to, co najlepsze, przetwarza i kreuje jej przyszłość.

Yorke zrobił się rozmowny dopiero podczas bisów. Dziękował za gorące przyjęcie. Wolał bębnić w perkusję, choć najczęściej grał na gitarze. Podczas „All l Need” orkiestrową aranżację uzupełnił mocnymi akordami pianina. „Nude” zaśpiewał falsetem, czego kiedyś tak bardzo się wstydził.

Usłyszeliśmy „Karma Police”, hymn pokolenia, które zaczyna rozumieć, jak bezsensowna jest praca dla wielkich światowych korporacji. I nową kompozycję „These Are My Twisted Words”. W „The National Anthem” Radiohead wplotło bełkot polskich polityków.

Porywająco wypadło „Paranoid Android”, gdy do głosu doszedł gitarzysta Jonny Greenwood, grając mocne hardrockowe akordy. Później zdarzały się momenty, że – uderzając w gitarę – mało co jej nie rozwalił. Na bisy warto było czekać. Szarpnął strunami, żeby wykonać „Creep”. Najwspanialszy finał, jaki można było sobie wyobrazić.