„Turandot" to operowy hit, jak właściwie wszystko, co wyszło spod ręki Giacoma Pucciniego. On wiedział, że publiczność najbardziej lubi wzruszające opowieści miłosne i piękne melodie. Jego dzieła to zatem wyciskacze łez z muzyką słodką, ale i prawdziwie dramatyczną.
A jednak „Turandot" jest inna. Nie tylko dlatego, że powstawała w walce z czasem, bo Puccini, komponując, był już śmiertelnie chory. Opery nie zdążył ukończyć, zrobił to za niego Franco Alfano. „Turandot" wyróżnia się jednak przede wszystkim tym, że tytułowa bohaterka to kobieta zimna, groźna i niebezpieczna, zabijająca pretendentów do swej ręki.
– Dla mnie to opowieść psychoanalityczna – mówi Mariusz Treliński. – W licznych rozmowach ze specjalistami chciałem dociec, dlaczego śnią się nam kobiety monstra, ścinające mężczyznom głowy, jak Judyta, Salome czy Turandot? I to pytanie stało się dla mnie znacznie ważniejsze od cesarskich pałaców i efektownego tła chińskiego, którymi urozmaica się inscenizacje tej opery.
Sceniczna opowieść rozgrywać się będzie w podświadomości głównych bohaterów. To podejście wyjaśnia, zdaniem Mariusza Trelińskiego, dlaczego natychmiast po śmierci innej kobiecej postaci, Liu, następuje optymistyczny finał.
– Delikatna, kochająca Liu i okrutna Turandot to jakby dwie strony tej samej osobowości – mówi reżyser. – Liu musi umrzeć, by Turandot odnalazła w sobie gotowość do miłości.
