Wyrok skazujący jednego z milicjantów na cztery lata więzienia, słowa z uzasadnienia (iż nie może być wątpliwości, że licealistę skatowano w komisariacie, a aparat służb i milicji robił wszystko, by zbrodniarzy chronić), potwierdzają więc to, co jest wiedzą zbiorową Polaków i co wynika z ustaleń historyków. Jeden z nich Jan Żaryn skomentował po prostu: "sąd zbliżył się do głosu sumienia narodu". Nareszcie.
Bo choć nie udało się oszukać Polaków co do tego, na kim spoczywa odpowiedzialność za śmierć Przemyka, to udało się co innego – wmówić, że nie da się osądzić konkretnych ludzi, wykonawców i zleceniodawców tej i innych zbrodni PRL. Że brak dowodów, świadków, że przedawnienie, że nie warto...
Wczorajszy wyrok jest więc wydarzeniem nie tylko dlatego, że – choć w małej części – staje się sprawiedliwość, ale przede wszystkim dlatego, że przełamuje wciąż obowiązującą w Polsce politykę peerelowskiej bezkarności. Trzeba docenić determinację i rzetelność sędzi Moniki Niezabitowskiej-Nowakowskiej, która przewodniczyła składowi orzekającemu.
Leopold Przemyk, ojciec Grzegorza, po ogłoszeniu wyroku wyrzucił z siebie: – To jest tylko miecz. A gdzie jest ręka? Cała nadzieja w IPN – a gdy reporterzy napierali, dodał: – Czytaliście gazetki podziemne? Ciastoń ogłosił, że nikt nie będzie rozdzierał szat z powodu jednego gówniarza. I wciąż mają się dobrze.
Warto zatem przypomnieć tym, którzy dziś tak chętnie atakują IPN, że to dzięki działaniom instytutu sąd mógł poszerzyć materiał dowodowy. I dzięki IPN trwa postępowanie w sprawie zacierania śladów tej zbrodni. Oby doprowadziło także do ręki.
