Każdym dryblingiem, każdą kolejną bramką przypominali o przepaści, jaka mnie dzieli od najlepszych.
Zawsze byłem łamagą i do żywego dotykały mnie te demonstracje przewagi fizycznej. Pierwszą bramkę strzeliłem w 50. urodziny i do dziś podejrzewam, że syn przepuścił piłkę, żebym lepiej się poczuł. Ale było miło. Pomyślałem, że byłoby jeszcze przyjemniej, gdyby rząd zechciał zmusić kluby do wypłacenia mi choć promila tego, co wypłacają Cristiano Ronaldo.
To wielka niesprawiedliwość, że dziennikarzom płaci się mniej. Czasem musimy się więcej nagimnastykować, żeby ktoś to przeczytał. Ale trudno. Nie to nie. Niech przynajmniej zmienią zasady gry w piłkę, tak żebym miał większe szanse.
Wyrównywanie szans jak zawsze oznaczałoby, że Messi czy Zidane sprowadzeni zostaliby do mojego poziomu. Musimy zmienić zasady gry. Jeżeli nie da się zmusić Messiego, żeby gorzej kopał piłkę, to niech gra sam przeciwko jedenastu takim jak ja. A jeżeli i to nie pomoże, to przeciwko piętnastu.
Piłka nożna nie byłaby już pewnie tak interesująca i telewizja straciłaby kupę pieniędzy – no cóż, cena sprawiedliwości. Jeżeli chcemy być nowocześni i mieć demokrację wrażliwą na mniejszości, kobiety i beztalencia, to musimy wszyscy ponieść pewne koszty. Rząd powinien dbać o sprawiedliwy podział dóbr i takie parytety, żebym się lepiej czuł.
