Tusk powinien nagrodzić Gowina

Chłodno jednak analizując sytuację rządzącej partii, można odnieść wrażenie, że kierownictwo PO, z Donaldem Tuskiem na czele, zamiast go krytykować, już dziś powinno myśleć o tym, jaką nagrodę dać krakowskiemu konserwatyście. I to z co najmniej trzech ważnych powodów.

Po pierwsze start Gowina uratował ideę bezpośrednich wyborów przed całkowitą wizerunkową kompromitacją. Brak kontrkandydata dla Donalda Tuska oznaczałby, że widowisko, które miało udowodnić jak bardzo demokratyczna i obywatelska jest Platforma, zmieniłoby się w plebiscyt poparcia dla jednego wodza. Być może gdyby to nie Gowin zdecydował się na start, władze partii zmusiłby jakiegoś Jana Piprztyckiego z Koziej Wólki do tego, by „rzucił wyzwanie" premierowi, lecz przecież nie o takiego kontrkandydata Tuskowi organizując wybory chodziło. Wszak po wycofaniu się Grzegorza Schetyny wybory i tak straciły swój smak. Polowanie miało być na niedźwiedzia, nie zaś na zające. A że niedźwiedź postanowił zaszyć się w Gawrze, przepraszam, pieczarze.

Drugi powód do wdzięczności dla Gowina wynika z czysto medialnej korzyści jaką odnosi Platforma z działalności byłego ministra sprawiedliwości. Korzyści te są przykrywkowej natury. Rząd boryka się naprawdę z bardzo poważnymi kłopotami: kolejne ograniczenie OFE na rzecz ZUS, międzynarodowa awantura, jaką wywołało odrzucenie przez Sejm ustawy zezwalającej na ubój rytualny, czy wreszcie gigantyczna dziura budżetowa to dla gabinetu Donalda Tuska poważne trudności. Tymczasem Jarosław Gowin wychodzi z kolejnymi inicjatywami, wyzywa Tuska na pojedynek podczas debaty, pisze listy, przeprowadza ankiety i przypomina non stop opinii publicznej o wewnętrznych wyborach i przy okazji o sobie. W efekcie wprowadza do agendy kolejne tematy, które pozwalają odwrócić uwagę, od kłopotów, z jakimi boryka się Donald Tusk? Czy to wszystko mało, by nagrodzić po zakończeniu wyborów Gowina w jakiś sposób?

Co ciekawe robiąc to wszystko, Gowin chcąc

nie chcąc

odgrywa właściwie wyłącznie rolę napisaną mu przez szefa PO. Ba, robi to nie dlatego, że mu się tak podoba, tylko dlatego, ze chyba nie ma innego wyjścia.

Bezpośrednie wybory w PO wszak były pomyślane przez szefa PO jako spektakl, który miał właśnie ogniskować uwagę opinii publicznej. Media zajmując się Platformą miały jej pomóc utrzymać polityczną inicjatywę w trudnym okresie kryzysu. Dopominając się o debatę dwóch kandydatów Gowin może i nawet naprzykrza

się

Tuskowi, ale de facto realizuje jego plan odwracania uwagi od poważnych problemów, jakie przeżywa nasze państwo. W dodatku sam Gowin po wyrzuceniu z rządu nie miał innego wyjścia niż start w wyborach. Inna rzecz, że planowane były one na długie miesiące i być może w tym czasie udałoby mu się objeżdżając Polskę zbudować spor poparcie – oczywiście spore jak na jego możliwości tzn. w okolicach 20-30 proc. głosów członków w PO. Radykalne skrócenie tego okresu ideę demokratycznych wyborów zmieniło w farsę, a samego Gowina zmusiło do radykalnego zaostrzenia języka i zintensyfikowania swoich działań.

Inna rzecz, że sytuacja polityczna w tej chwili działa na niekorzyść Gowina. Gdy rozpoczynał on kilka tygodni temu swą kampanię wyborczą spadki Platformy wydawały się nieodwracalne, co mogło wówczas sugerować, że scena polityczna ulegnie dekompozycji. I choć w ciągu ostatnich kilkudziesięciu dni sytuacja samej PO nie uległa radykalnej poprawie, dziś zamiast dekompozycji obserwujemy radykalną polaryzacje sceny politycznej. Jeśli rzucimy okiem na ostatni sondaż TNS dla TVP widać w nim, że PiS i PO razem absorbują dziś poparcie trzech czwartych chętnych do udziału w wyborach. Partia rządząca owszem, przegrywa w sondażach z PiS, lecz obie rozpychają się na scenie politycznej tak bardzo, że choć jeszcze niedawno mogło się wydawać inaczej, w tej chwili dla nowego ugrupowania nie widać miejsca.

Co więcej, choć jeszcze niedawno w Sejmie aż huczało od plotek i kalkulacji o przyspieszonych wyborach, dziś widać wyraźnie, że nie będą one na rękę ani PiS ani PO.