Prezydent miasta zatwierdził projekt docelowej organizacji ruchu w rejonie kilku ulic. Wprowadził on strefę zamieszkania oraz nowe oznakowanie drogi.

Przeciwko temu zaprotestowało małżeństwo K. mieszkające przy jednej z ulic objętych tymi zamianami. Skarżyło się, że przez wprowadzanie strefy zamieszkania utracili możliwość pozostawiania swoich samochodów na poboczu drogi. Zgodnie bowiem z art. 49 ust 2 pkt 4 prawa o ruchu drogowym w strefach zamieszkania obowiązuje zakaz postoju pojazdów. Wystąpili więc do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Ten jednak skargę oddalił. Powołał się przy tym na uchwałę NSA w składzie siedmiu sędziów z 26 czerwca 2014 r. (I OPS 14/13). Wynikało z niej, że zatwierdzenie organizacji ruchu przez organ jednostki samorządu terytorialnego dokonywane jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Oznacza to, że można wnieść skargę do sądu administracyjnego po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa.

W tym konkretnie wypadku takie wezwanie zostało dokonane, a sama skarga złożona w terminie przewidzianym przepisami prawa. Jej podstawą stał się art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Ale żeby skorzystać z tego przepisu, niezbędne jest wykazanie przez małżeństwo K. interesu prawnego w zaskarżeniu takiego aktu (naruszenie interesu prawnego).

W doktrynie i orzecznictwie pojęcie „posiada interes prawny" należy rozumieć jako interes oparty na prawie lub chroniony przez prawo, którego podstawą jest konkretny przepis prawa materialnego. Interes ten musi być osobisty, własny, indywidualny, a także konkretny, dający się obiektywnie stwierdzić i aktualny.

W orzecznictwie podkreśla się także, iż stwierdzenie interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między konkretną normą prawa administracyjnego materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa polegającą na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Jeżeli natomiast akt stosowania danej normy prawnej nie wywiera wpływu na sferę sytuacji danego podmiotu, to nie można mówić o interesie prawnym strony, a co za tym idzie – o statucie strony w postępowaniu, w którym dochodzi do konkretyzacji danej normy prawnej.

W ocenie sądu skarżący nie wykazali posiadania interesu prawnego i jego naruszenia. Posiadają oni najwyżej interes faktyczny, polegający na tym, że nie mogą parkować samochodu w strefie zamieszkania. Nie wskazali też na żaden przepis prawa materialnego, który uprawniałby ich do kierowania skargi na akt prezydenta miasta.

Wyrok WSA w Gliwicach z 2 grudnia 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 760/15