Pierwszy papierowy pieniądz pojawił się w Chinach w X wieku, był to banknot Wielkich Mingów i miał tylko jeden nominał. Historia europejskich banknotów zaczyna się w Szwecji.
Na początku były to proste papierowe pokwitowania, które w każdej chwili można było wymienić na kruszec. Chodziło o wygodę. Noszenie przy sobie kawałka papieru było znacznie wygodniejsze niż dźwiganie srebrnej czy miedzianej monety.
Jeszcze w XIX wieku przyjmowanie banknotów nie było obowiązkowe, a każdy mógł się domagać zapłaty w złocie. Formuła mówiąca o tym, że banknot jest „prawnym środkiem płatniczym" i nie można odmówić jego przyjęcia pojawiła się dopiero w Stanach Zjednoczonych podczas wojny secesyjnej. Ostatecznie związek banknotów z kruszcem zerwano dopiero na początku lat siedemdziesiątych XX wieku.
Dzisiaj większość krajów emituje własne banknoty, a ich wygląd dostosowuje do specyfiki swojej historii i kultury. Na papierowych pieniądzach najczęściej widnieją władcy, politycy, osoby związane z kulturą, sztuką, nauką. Zasada jest taka, że na wizerunkach banknotów nie umieszcza się ludzi żyjących. Popularne są też motywy architektoniczne, spotkać je można m.in. na banknotach euro i krajów skandynawskich. Niektóre państwa umieszczają na swoich pieniądzach motywy roślinne i zwierzęce. Wśród najbardziej fantazyjnych na świecie wymienia się: rupię z Malediwów, franka z Komorów i dolara z Wysp Cooka.
Waluty w poszczególnych krajach różnią się też zakresem nominałów. Banknoty w różnych nominałach banki centralne zaczęły emitować dopiero w XX wieku. Na początku zakładano, że papierowymi pieniędzmi będą posługiwać się tylko ludzie zamożni, więc drukowano tylko wysokie nominały. Przykładowo, rosyjski banknot 500-rublowy odpowiadał kilkumiesięcznym zarobkom urzędnika. Później dostrzeżono potrzebę emitowania niższych nominałów, dostępnych dla wszystkich obywateli.
