Tadeusz Chmielewski wpisał się do historii polskiej kinematografii głównie jako twórca komedii. Dziś filmy tego gatunku stają się kasowymi przebojami, a ich twórcy chodzą w glorii artystów umiejących nawiązać kontakt z publicznością. Chmielewski pracował w czasach, gdy nie był to gatunek szczególnie poważany. Jego obraz „Gdzie jest generał" z ogromnym trudem udało się skierować do produkcji. Pod koniec lat 60., gdy partyzanci umierali na ekranie brocząc czerwoną krwią, komedia „Jak rozpętałem II wojnę światową", jako „błaha", powstała na czarno-białej taśmie, tracąc szanse na sprzedaż za granicą.
A przecież te tytuły, podobnie jak inne filmy Chmielewskiego — „Ewa chce spać" czy „Nie lubię poniedziałku" powinni dziś oglądać młodzi filmowcy, by uczyć się sztuki rozśmieszania widzów. — Komedia wymaga taktu i wyczucia smaku, a jej scenariusz trzeba przerabiać wiele razy — twierdzi Tadeusz Chmielewski.
Urodził się w Tomaszowie Mazowieckim, miał 12 lat, gdy wybuchła wojna. Chodził do zawodówki, dorabiał jako czeladnik ślusarski, ale strasznie chciał wyrwać się z marazmu małego miasta. Po wojnie wyjechał do rodziny do Świnoujścia. Pracował jako robotnik i eksternistycznie zdał maturę w Szczecinie. I pisał. Posłał próbki tego pisania do szkoły filmowej do Łodzi, a tam przeczytał je Antoni Bohdziewicz. Wziął zdolnego chłopaka pod swoje skrzydła.
Chmielewski należał do drugiego rocznika studentów, którzy trafili do Łodzi. Był w grupie z Kazimierzem Kutzem, z Januszem Morgensternem. Razem chcieli zrobić film o powstaniu warszawskim. Ale był rok 1953, nie pozwolono im. Chmielewski zadebiutował w fabule w 1957 roku obrazem „Ewa chce spać". To do dzisiaj jedna z najzabawniejszych polskich komedii. — Początkowo scenariusz miał motto: „Policjantom, żeby częściej się uśmiechali". Ale film nie wszedłby do kin, gdybym nie przeniósł akcji w jakiś nieokreślony świat bajki.
W latach sześćdziesiątych Tadeusz Chmielewski nakręcił „Waleta pikowego", „Dwóch panów N.", „Gdzie jest generał?", „Pieczone gołąbki", trzy części „Jak rozpętałem drugą wojnę światową". Potem powstały jeszcze komedie „Nie lubię poniedziałku" i „Wiosna, panie sierżancie". W 1978 roku na podstawie powieści Ladislava Fuksa zrealizował „Wśród nocnej ciszy" — interesujący obraz sensacyjny, z mroczną aurą tajemnicy i znakomicie zarysowanymi postaciami. W 1983 roku nakręcił „Wierną rzeka" według Żeromskiego. Film - bardzo piękny, starannie wyreżyserowany - został zatrzymany przez cenzurę. Wszedł na ekrany dopiero po stanie wojennym. Od tej pory Tadeusz Chmielewski nie stanął za kamerą.
