Rzeź w konstancińskiej rezydencji, czyli pechowe „13 dni do wakacji"

W pierwszych scenach „13 dni do wakacji” bezdomny mężczyzna układa się na ławce w parku, gdzie chce przespać noc. Nagle słyszy melodię gwizdaną przez kogoś w pobliżu. Podnosi głowę. W pewnej odległości stoi postać w masce przedstawiającej odwróconą głowę kobiety. Nad ranem policjanci ogradzają linami miejsce zbrodni. W radiowozie siedzi przestraszony szesnastolatek. Śledczy krzyczy. Skąd wziął się w tym parku? Dlaczego dotykał trupa? 

W następnym ujęciu dziewczyna robi zakupy, rozmawia przez komórkę. Chata ma być wolna, więc zaprasza swojego chłopaka na weekend. 

I wreszcie nowoczesny, zamożny dom w podwarszawskim Konstancinie, otoczony zadbanym ogrodem, z basenem. Ojciec wyjeżdża właśnie w podróż służbową. Je śniadanie z dziećmi. Dziewczyna i chłopiec z poprzednich scen, nawet przy stole nie mogą powstrzymać się od złośliwości wobec siebie. 

Potem już trwa przyjęcie. Młodzi ludzie są w coraz lepszych nastrojach. Ale noc przynosi zaskoczenia. W domu opadają rolety, nawalają zabezpieczenia i system alarmowy. Nie można otworzyć bramy. Wszystkie telefony zostały zniszczone. Nie działa Internet. Nie żyje pies. Potem zaczynają ginąć ludzie. Po kolei. Dom spływa krwią. W tle słychać cicho wygwizdywaną melodię.

 „13 dni do wakacji” i horrory po polsku

Horrory w historii polskiego kina zawsze stanowiły margines. Pojedyncze tytuły powstawały jakby na przekór wszelkim narodowym modom i trendom. Były wśród nich m.in. pochodzący z 1970 roku „Lokis” – adaptacja XIX-wiecznego opowiadania przygotowana przez Janusza Majewskiego czy dwa lata późniejszy „Diabeł” Andrzeja Żuławskiego. Dwa ciekawe tytuły z lat 80. to „Wilczyca” Marka Piestraka – zakorzeniona w polskim folklorze historia kobiety opętanej przez ducha wilczycy i osadzone w latach 30. XX wieku „Medium” Jacka Koprowicza, gdzie opowieść o duchach łączyła się z rodzącą się ideologią nazistowską.  

Czytaj więcej

Film

„To był tylko przypadek”: Co się dzieje, gdy do władzy wracają przestępcy

„To był tylko przypadek”, laureat Złotej Palmy w Cannes w reżyserii Jafara Panahiego, i koncert L...

Ożywienie horroru przyniosły ostatnie lata. Intrygował „Demon” (2015) Marcina Wrony, gdzie w tle historii o opętaniu na weselu pana młodego przez dybuka tliły się trudne relacje polsko-żydowskie. Stylowym horrorem była „Apokawixa” Xawerego Żuławskiego, gdzie maturzystów podczas zabawy zaatakowały zombie. Przede wszystkim jednak w ostatnich latach pojawił się w polskim kinie zafascynowany horrorami Bartosz Kowalski. 

Jego debiut „Plac zabaw” był bardzo mocnym kinem społecznym. Pokazując zbrodnię dokonaną przez dzieci opowiedział o świecie pełnym podziałów i języka nienawiści, o społeczeństwie, w którym agresja wisi w powietrzu, oddziałując na dzieci, pozbawiając je wrażliwości, a nawet szacunku dla czyjegoś życia. To było skromne, a bardzo wstrząsające kino. 

Ale zaraz potem Bartosz Kowalski uciekł w horror. Zawsze o nim marzył. Jako dziecko z wypiekami na twarzy oglądał „Opowieści z krypty”. Jego dwa obrazy z cyklu „W lesie dziś nie zaśnie nikt” były slasherami, w których znikali kolejni bohaterowie. Wyprawa mająca przypominać survivalowy obóz harcerski zamieniała się w koszmar.