„Zabierz mnie na Księżyc”. Wyprawa w kosmos jako tło komedii romantycznej. Recenzja

20 lipca 1969 roku relację z lądowania pierwszego człowieka na księżycu oglądało na telewizyjnych ekranach 400 mln ludzi. Czarno-białe, rozedrgane zdjęcia. Euforia. I słowa Armstronga: „To są małe kroki człowieka, ale wielkie ludzkości”. Ale też niewiadoma. Czy można to doświadczenie przeżyć? Wrócić na Ziemię? Jak zareaguje na nie organizm? A przede wszystkim: czy to się w ogóle uda? 

Pojawiły się potem teorie spiskowe, że NASA sfingowała zdjęcia i próbki księżycowych skał, żeby wygrać kosmiczny wyścig z ZSRR i usprawiedliwić ogromne wydatki na badania kosmiczne. I właśnie wydarzenia z tamtych lat powracają w filmie Grega Berlantiego „Zabierz mnie na Księżyc”. Choć są głównie tłem komedii romantycznej z fikcyjnymi bohaterami, w których wcielają się Scarlett Johansson i Channing Tatum. „Zabierz mnie na księżyc, pozwól mi bawić się wśród gwiazd... Weź mnie za rękę, pocałuj” – śpiewał kiedyś Frank Sinatra w swoim popularnym przeboju.

Czytaj więcej

Film

Tajemnicza wiadomość od Longlegsa. Nicolas Cage w roli nawiedzonego mordercy, czyli horrory na lato

W te wakacje kino będzie chętnie widzów straszyć. Szczególnie groźny jest Nicolas Cage jako uosob...

Dla naukowców z Cape Canaveral Księżyc – symbol westchnień zakochanych – stał się synonimem postępu, ekspansji, poznawania wszechświata. Dla filmowców – tajemnicą do zgłębienia, a wreszcie częścią wszechświata idealnego do zdobywania przez bohaterów obrazów science fiction. 

Kiedy powstał pierwszy film o podboju kosmosu

Pierwszy film o wyprawie pozaziemskiej powstał w 1902 (!) roku, 60 lat przed badaniami i pracami naukowców z NASA. Francuski pionier kina George Melies w filmie zatytułowanym „Podróż na księżyc” wyprawił wówczas w przestworza grupę naukowców. Była rakieta kosmiczna, wystrzeliwana w niebo w asyście kompanii pożegnalnej złożonej z kobiet w szortach (to znów wyprzedzało czas), byli też na Księżycu rdzenni mieszkańcy przypominający dziwne owady, stawiający opór przybyszom i rozpadający się w kłębach dymu po ukłuciu parasolem. 

Andriej Tarkowski w „Solaris” zadawał pytania natury egzystencjalnej, Danny Boyle w „W stronę słońca” opowiadał o samotności w kosmosie, Robert Zemeckis w „Kontakcie” badał możliwości współistnienia z Obcym, Mel Brooks robił sobie „Kosmiczne jaja”, w przestworza wyprawiali się mistrzowie: Stanley Kubrick, Ridley Scott, Christopher Nolan, Alfonso Cuaron. No i oczywiście twórcy popularnych superprodukcji science fiction z George’em Lucasem, twórcą kinowej serii o „Gwiezdnych wojnach” na czele. 

„Zabierz mnie na Księżyc. Zwiastun filmu

Ale były też filmy, których autorzy opowiadali o autentycznym podboju Kosmosu. Jak „Apollo 13” Rona Howarda o locie, podczas którego na pokładzie statku kosmicznego nastąpił wybuch. Kabina miała zapas tlenu wystarczający na 45 godzin, a szef statku Lovell i dwaj członkowie jego załogi potrzebowali 90 godzin, by sprowadzić pojazd na ziemię. Razem z pracownikami Ośrodka Kontroli Lotów toczyli przeraźliwą walkę z czasem. 

Z kolei w „Pierwszy człowiek” był filmem o Neilu Armstrongu, który jako pierwszy postawił nogę na Księżycu. Damien Chazelle zaczął opowiadać jego historię w 1961 roku, gdy po śmierci córki Armstrong zgłosił się do programu Gemini. Reżyser pokazał codzienność ludzi, którzy biorąc udział w programie kosmicznym, co jakiś czas muszą żegnać na zawsze swoich współpracowników i przyjaciół, ginących za sterami samolotów i rakiet. Opowiedział o żonie Armstronga, która zmusiła męża, by przed startem Apollo 11 dwóm małym synom powiedział prawdę: że może z wyprawy na księżyc nie wrócić. Były w „Pierwszym człowieku” pytania o cenę popychania naprzód wiedzy o kosmosie. O ambicje polityczne, które leżą u podstaw takich programów, o koszty finansowe, jakie musi ponosić społeczeństwo, a wreszcie o koszty życiowe i psychiczne tych, którzy w podobnych przedsięwzięciach biorą udział.

„Zabierz mnie na Księżyc. Recenzja filmu Grega Berlantiego

Teraz zaś w autentycznej scenerii przylądku Canaveral nakręcił film Greg Berlanti. W „Zabierz mnie na Księżyc” wydarzenia z końca lat 60. posłużyły jako tło komedii romantycznej. Wieczorem w barze do stolika, przy którym siedzi atrakcyjna, młoda kobieta podchodzi mężczyzna i rzuca: „Pani płonie”. Dziewczyna bierze to za marny podryw, ale facet szybko dodaje: „Pani książka się pali”. Dziewczyna w pierwszym odruchu zalewa ogień winem, które ma w kieliszku. Płomień bucha jeszcze bardziej. Dusi go dopiero marynarka rzucona na stół przez nieznajomego. I już widać, że to może być początek romansu.