Wchodząc w rolę adwokata diabła, można szukać pokrętnego tłumaczenia, że tak naprawdę sezon trzeci „Squid Game” jest grą z metanarracją. Że miał być zabawą z widzami, miał zagrać na ich oczekiwaniach. Chcieliście gry, to ją macie, bo wy też jesteście uczestnikami. Byłaby to jednak nadinterpretacja, bo nic na to nawet nie wskazuje.

Pierwszy mój niepokój, w którą stronę idzie ta koreańska historia, zasiała w moim sercu informacja, że powstaje teleturniej Netfliksa inspirowany „SG”. Ale dopiero gdy jedna z sieci fast foodów wypuściła inspirowane serialem zestawy potraw, stało się jasne, że serię spotkał los Che Guevary. Rewolucja, która stała się gadżetem w świecie pieniądza.

Co tu się tak właściwie stało? Nie da się opowiedzieć o „Squid Game”, ocenić jego wymiaru społecznego i kulturowego oraz rewolucji (czy raczej regresu), jaka miała miejsce, bez zdradzenia całości fabuły wszystkich trzech sezonów. Lojalnie ostrzegam zatem, że zdradzam wszystkie najważniejsze wydarzenia i zwroty akcji.

Czytaj więcej

Plus Minus

Pozorna wolność Zachodu

Nie musimy uważać, że koreański serial dostarczył nam słusznych odpowiedzi w wielu kwestiach, ale...

Co było najważniejsze w pierwszym sezonie „Squid Game”? Serial Netfliksa szokował na każdym kroku

Kiedy w 2021 r. na Netfliksie wchodził pierwszy sezon serialu, okazał się powiewem świeżości. Brutalnym, surowym i bezkompromisowym koreańskim kinem. Otóż koncept jest tyleż prosty, co brutalny: 500 ludzi, którzy z jakiegoś powodu znaleźli się na marginesie, dostaje możliwość zdobycia niebotycznej fortuny poprzez udział w grze. Ta zaś jest tyleż prosta, co bezlitosna: przeżywają tylko ci, którzy są bezwzględni, bo gra okazuje się grą o śmierć i życie. W jej trakcie uczestnicy są zmuszeni do coraz trudniejszych wyborów, które wystawiają ich człowieczeństwo na próbę.

Pierwszy sezon, poza dobrze skrojoną, wstrząsającą rozrywką, był również, a może właśnie przede wszystkim, komentarzem społecznym. Przypominał w tym nagradzany film „Parasite” i podobnie jak on mógł być czytany na wielu poziomach, jako komentarz społeczny czy filozoficzny. Ale najważniejszym z nich była krytyka drapieżnego, darwinistycznego kapitalizmu w azjatyckim wydaniu. Jak daleko żądza pieniądza oddziałuje na człowieka? – pytali twórcy. I jakie są konsekwencje braku pieniędzy dla postaw ludzkich?

Pierwszy sezon szokował na każdym kroku: niewinne z pozoru gry szybko okazywały się sadystyczną rozgrywką, gdzie nie wybacza się żadnego błędu. Te „zabawy” stawiały przed graczami dziesiątki wyborów. Były to wybory kontekstowe, wynikające ze struktury rozgrywki, ale były też wybory moralne, stanowiące metaforę ludzkiego życia i niesprawiedliwości tego świata. Całość wspierały świetnie napisane postacie drugo- i trzecioplanowe, nieoczywiste typy ludzkie, w tym zupełnie niezwykła rola gracza nr 001. W pierwszym sezonie grę wygrywał Seong Gi-hun o numerze 456. Do samego końca gracz ten był stawiany w sytuacjach trudnych, nieoczywistych, a przez to też przejmujących. Wyraźna była też jego przemiana.

W drugim sezonie mimo olbrzymich pieniędzy nie może pogodzić się z losem. Żyje, a raczej wegetuje z jednym marzeniem: zniszczenia gry. W końcu udaje mu się to, chociaż z oporami, i ponownie wraca, by rozegrać partię. Początkowo wydaje się, że drugi sezon dąży do faktycznego rozwiązania sprawy. Otóż gracz 456 trafia ponownie na wyspę, ale z silnym postanowieniem, że doprowadzi do rebelii. Powodów do przypuszczeń, że dojdzie do rozbicia gry, jest wiele. Poza 456, który chce wzniecić bunt, na wyspę zmierza również komisarz policji Hwang Jun-ho, brat Lidera gry, a także jedna ze strażniczek, Kang No-eul, która chce uratować jednego z uczestników. Wydaje się, że przesilenie wisi więc w powietrzu.

Takie przeświadczenie można było żywić aż do końca drugiego sezonu. Na terenie obiektu wybuchała rewolta, której przewodził gracz 456. Po początkowych sukcesach okazywało się jednak, że rewolucja została zdławiona, a sam główny bohater pokonany w konfrontacji z siłami organizatorów. W takich oto okolicznościach na scenę wkracza sezon trzeci, który w rzeczywistości wydaje się być po prostu drugą połową sezonu drugiego. I w tym momencie następuje wielkie rozczarowanie.

Czytaj więcej

Architektura

Hotel w Albanii jak z serialu „Squid Game”. Projekt pracowni słynnego architekta

Hotel „Red Sol Resort” w Albanii przypomina scenografię głośnego koreańskiego serialu „Squid Game...

Absurd, przewidywalność, masa nielogiczności. Pod koniec „Squid Game” coraz bardziej stacza się w nieporozumienie

Wszystko, co było dobre w pierwszym sezonie, a co jeszcze udało się zrobić w drugim, chociaż i tam były pewne problemy, zostało zniszczone. Nagle wyparowała głębia, bohaterowie stali się jednowymiarowi, w tym główny 456, który przerodził się z buntownika w pokornego bohatera, który zachowuje się niczym święty. Przy czym wybory, przed którymi jest stawiany, nie mają już tej stawki co wcześniej. Szybko bowiem scenarzyści pozbyli się z horyzontu wydarzeń wszystkich tych postaci, które budowały głębię. Znika fantastyczny skądinąd duet syna ze starszą matką, znika transseksualna żołnierka, znika wreszcie ciężarna graczka 222. Co gorsza, wcześniej zostają wyeliminowani również najlepiej zbudowani antagoniści w grupie, z irytującym, ale dobrze napisanym raperem Thanosem.