Allen nas kręci

Po pięciu latach przerwy, trzech obrazach zrealizowanych w Londynie i jednym w Barcelonie, Woody Allen powrócił do ukochanego Nowego Jorku w komedii "Co nas kręci, co nas podnieca". A także ulubionego tematu: poszukiwania sensu życia. Oczywiście z przymrużeniem oka.

[wyimek]Woody Allen wraca do Nowego Jorku - [link=http://www.rp.pl/artykul/9131,458091_Woody_Allen_wraca_do_Nowego_Jorku.html]zobacz ma tv.rp.pl[/link] [/wyimek]

Za oceanem ten powrót nie spotkał się z entuzjazmem. "New York Times", "Rolling Stone", "Variety", "USA Today" i "Los Angeles Times" wytknęły reżyserowi, że film zrobił na siłę. Odkurzył stary scenariusz, napisany jeszcze w latach 70. ubiegłego wieku, tylko po to, by zaprezentować kilka zgranych numerów.

[srodtytul]Recepta na szczęście [/srodtytul]

Od dekady narzekania na Allena w Ameryce stały się rytuałem. Większość jego filmów przechodzi bez echa. Gazety informują, że poza koneserami niewielu chce je oglądać. Tymczasem w Europie popularność twórcy "Annie Hall", "Manhattanu" i "Złotych czasów radia" nie słabnie. Jest fetowany na festiwalu w Cannes – "Co nas kręci, co nas podnieca" wzbudziło tam entuzjastyczną reakcję. Już nakręcił czwarty film w Londynie. Następny na jego liście ma być Paryż.

Skąd ta różnica w odbiorze twórczości reżysera? "Co nas kręci, co nas podnieca" może posłużyć za klucz do zrozumienia tej zagadki.

Boris Yelnikoff (Larry David), 70-letni emerytowany fizyk, po rozstaniu z żoną i próbie samobójczej żyje samotnie w zapuszczonym mieszkanku na Manhattanie. Kiedyś ponoć otarł się o Nobla. Teraz dorabia, ucząc dzieci grać w szachy. Jest zrzędliwy, cierpi na ataki paniki i nerwicę natręctw. Zawsze, gdy myje, ręce śpiewa "Happy Birthday", bo ma go to chronić przed zarazkami! Yelnikoffa rozweselają jedynie spotkania z przyjaciółmi w nowojorskich kafejkach, podczas których może ponarzekać na otaczający go świat.

Pewnego dnia pod drzwiami domu spotyka 20-letnią Melodie (Evan Rachel Wood), głupiutką i naiwną blondynkę z Południa. Dziewczyna nie tylko zamieszka u Yelnikoffa, ale także wyjdzie za niego za mąż. Jednak ta historia miłosna będzie miała przewrotny happy end, gdy do Nowego Jorku przybędą rodzice Melodie. Najpierw matka dewotka (znakomita Patricia Clarkson), a później ojciec (Ed Begley Junior)...

Allen dowcipnie pokazuje kulturowe zderzenie konserwatystów z głębokiej prowincji z liberalną atmosferą Nowego Jorku, przekonując, że miasto ma na wszystkich zbawienny wpływ. Pozwala im odkryć własną tożsamość. Zgorzkniały starzec może oczarować młódkę, a religijna tradycjonalistka odnaleźć w sobie duszę awangardowej artystki. Tylko odrzucając presję tradycji i społecznych konwenansów można znaleźć receptę na szczęście, miłość. A przy okazji oswoić egzystencjalne lęki: przed śmiercią, przemijaniem, obojętnością losu.

To libertyńskie w duchu przesłanie – podane w konwencji farsowego żartu – świetnie wpisuje się w wolnomyślicielskie tradycje Europy. Dowodzi również, że Allen coraz wyraźniej zwraca się ku filozofii i kulturze Starego Kontynentu. We "Wszystko gra" i "Śnie Kasandry" prowadził dowcipny dialog z Dostojewskim i Szekspirem. W "Co nas kręci, co nas podnieca" widać inspiracje Sartrem, Kierkegaardem.

[srodtytul]Komik z przeszłości [/srodtytul]