Ostatnie godziny umierającej małej Palestynki. Jedna z dziesięciu tysięcy

Ta historia wydarzyła się naprawdę. 29 stycznia 2024 roku wolontariusze Czerwonego Krzyża i Ruchu Czerwonego Półksiężyca odebrali alarmowe zgłoszenie: sześcioletnia palestyńska dziewczynka jest uwięziona w ostrzelanym samochodzie w strefie Gazy. Jechała razem z szóstką swoich krewnych. Tylko ona przeżyła izraelski atak. Zamknięta w samochodzie błagała o pomoc. Wysłana do niej karetka została ostrzelana, zginęli dwaj lekarze. Po sześciu godzinach dziecko umarło. 

Tunezyjska reżyserka Kaouther Ben Hania była wtedy w Los Angeles, promując swój nominowany do Oscara dokument „Cztery córki”. Usłyszała nagranie z głosem Hind Rajab. Wstrząśnięta, zadzwoniła do Ruchu Czerwonego Półksiężyca. Tam udostępniono jej zachowane zapisy rozmów. 70 minut. 

– Wiedziałam, że muszę rzucić wszystko i zrobić ten film – mówi Ben Hania.

 „The Voice of Hind Rajab”: sześć godzin umierania w Strefie Gazy

O niemal paradokumentalnym „The Voice of Hind Rajab” trudno pisać. Widz staje się świadkiem potwornej tragedii dziewczynki zamkniętej w zniszczonym kulami samochodzie. Uwięzionej razem z ciałami sześciorga kuzynów, którzy ataku nie przeżyli. Tego jednak na ekranie nie widzimy. Wszystko rozgrywa się w dwóch pomieszczeniach Ruchu Czerwonego Półksiężyca, gdzie kilkoro pracowników usiłuje zorganizować pomoc. Uzyskać dla karetki „zielone światło” , czyli gwarancję, że jadący z pomocą lekarze nie zostaną ostrzelani. Kilka osób wciąż jest w kontakcie telefonicznym z dzieckiem, które płacząc prosi o pomoc. „Zabierzcie mnie stąd!” „Błagam!”. Jest jeszcze na innej linii matka Hind. 

Reżyserka z bardzo bliska pokazuje pracowników Czerwonego Półksiężyca. Ich miotanie się. Poczucie bezsilności. Rozpacz. Kolejne próby zorganizowania pomocy. Na szklanej szybie wiszą zdjęcia tych, których nie zdołali uratować. Albo czarne kontury twarzy, gdy nie pozostała nawet fotografia. Takich tragedii jest w strefie Gazy dużo. Od początku konfliktu zginęło tam 10 tysięcy dzieci.

Kaouther Ben Hania za zgodą matki Hind wykorzystała oryginalne nagrania z głosem dziewczynki. Jest w nich potworne cierpienie i strach. I bolesna świadomość własnego losu. „Ja umieram” – mówi w pewnej chwili dziecko. 

Ofiary konfliktu w Strefie Gazy

Na ostatnim festiwalu w Cannes do sekcji ACID prezentującej odważne, zaskakujące filmy został zakwalifikowany dokument „Put Your Soul on Your Hand and Walk” Sepideh Farsi. Iranka przez rok łączyła się na zoomach i nagrywała relacje z Gazy 25-letniej Fatmy Hassony, poetki, dziennikarki, fotoreporterki. Hassona opowiadała o dystrybucji jedzenia pod bombami, o żałobie, głodzie. I nadziei, że kiedyś jeszcze będzie inaczej. Gdy ich film dostał się do canneńskiej sekcji, obiecała że przyjedzie na Lazurowe Wybrzeże. Nie przyjechała. Jej dom został zbombardowany. Hassona zginęła razem z całą swoją rodziną: rodzicami, braćmi, siostrami. 

W dokumencie Fatima Hassona mówiła: „Nigdy nie będą w stanie nas pokonać, cokolwiek zrobią. Bo my nie mamy nic do stracenia”. Na ekranie pozostały jej młoda twarz i promienny uśmiech. 

Czytaj więcej

Film

Wenecja 2025: film o Rosji i o Putinie, którego gra Jude Law

Assayas opowiada w „Magu z Kremla” o Putinie, Jarmusch w „Father Mother Sister Brother” o zagubio...

Po małej Hind został płacz zapisany na nagraniu Czerwonego Półksiężyca, które pojawiło się w Internecie. I film Kaouther Ben Hanii. Trzy dni przed jego wenecką premierą, na Lido odbył się marsz protestacyjny. Jego uczestnicy potępili „izraelskie ludobójstwo w Gazie”. Strzelały race, powiewały palestyńskie flagi. Nad Lido z hukiem krążyły helikoptery, a na Santa Maria Elisabetta zaroiło się od policji. Protestujący nie zostali wpuszczeni na ogrodzony teren, gdzie mogą przebywać tylko akredytowani goście. Nie skorzystali też z propozycji Alberto Barbery, by na czerwony dywan wysłali tylko swoją delegację. W okolicach portu apelowali, by Mostra, a także jej niezależne sekcje równoległe Giornate degli Autori i Tydzień Krytyków, były „bardziej odważne i jasno potępiali trwające ludobójstwo w Gazie oraz czystki etniczne prowadzone w Palestynie przez izraelski rząd i armię”. Wszystko to jednak nie zakłóciło przebiegu festiwalu.