Po co bowiem reformować, skoro i tak będzie weto prezydenta. Ten efektowny, by nie powiedzieć efekciarski, sposób tłumaczenia własnej bezczynności nie zyskuje chyba jednak aplauzu w oczach opinii publicznej.
W ciągu ostatnich dwóch dekad mieliśmy tylko dwóch premierów, którzy odważyli się zreformować polską rzeczywistość gospodarczą. Używając nowomowy politycznej, należałoby stwierdzić, że ta średnia jest porażająca. Jeden reformator na dziesięć lat.
Pierwszy był Tadeusz Mazowiecki, który rękoma Leszka Balcerowicza wprowadził podstawy gospodarki rynkowej. A drugi to Jerzy Buzek, który odważył się poprzeć kilka potrzebnych dla Polaków i dla jakości rynku kapitałowego reform, jak np. reformę emerytalną, która umożliwiła start OFE.
Za czasów pozostałych rządów, u jednych mniej u drugich bardziej, ale jednak panowała zasada, że przedsiębiorca sobie poradzi, więc lepiej nic albo niewiele robić, skoro można tylko stracić w sondażach. Oczywiście, że najlepiej jest reformować finanse publiczne w okresie prosperity i dobrobytu. Tylko wtedy zazwyczaj brakuje motywacji, czyli przysłowiowego bata. Od paru dni jednak wiemy, że reformy są niemożliwe także w czasie kryzysu, bo pan prezydent jest niedobry. Trudno tu oprzeć się wrażeniu, że nam się po prostu nie chce, bo „i tak się nie uda”.
Z taką postawą jednak nigdy nie awansujemy nawet do pierwszej 50 państw przyjaznych biznesowi w corocznym rankingu Banku Światowego „Doing Business”. Na zawsze pozostaniemy daleko w ogonie, za Rwandą, a nawet Węgrami i Słowacją. Biednego nie stać na prowizorki. Dlatego świat biznesu wolałby, by rząd patrzył w kierunku lepszych od nas, niż tylko chwalił się nie do końca swoimi osiągnięciami. To, że dziś Polska jako jedyna w UE może się poszczycić wzrostem PKB, to przecież nie jest wyłączna zasługa rządu, ale głównie efekt ciężkiej pracy przedsiębiorców, którzy muszą reformować swoje firmy zarówno w czasie prosperity, jak i wtedy, gdy koniunktura siada.
